جانم ز تو از واقعه تو حالی

آمد به لب و تو لب همی جنبانی

با بنده چنان زئی که چشمت نزنند

خواهی که عنایتی کنی ولی نتوانی

گر تو به خلاف دولت سلطانی

در کنج عدم نهان شدن نتوانی

اینک بنگر که سورریش کرد خلاف

جان داد و نمی رهد ز سرگردانی

ای آن که خلاصهٔ چهار ارکانی

بشنو سخنی ز عالم روحانی

دیوی و ددی و ملکی، انسانی

با توست هر آنچه می نمایی، آنی

ای ناطق اگر به مرکز جسمانی

حاصل نکنی معرفت سبحانی

فردا که علایق از بدن قطع شود

در ظلمت جهل جاودان در مانی

ای نفس گذشت عمر در حیرانی

خود سیر نمی شوی ز بی سامانی

نه لذت زندگی خود می یابی

نه راحت مردگی تن می‌دانی

هم گوهر بحر لطف بیپایانی

هم گنج طلسم پردهٔ دوجْهانی

بس پیدایی از آنکه بس پنهانی

بیرونِ جهانی و درونِ جانی

ای آن که چنانکه مصلحت میدانی

کارکِهْ و مِهْ به مصلحت میرانی

رزّاق و نگاهدار هر حیوانی

سازندهٔ کار خلق سرگردانی

ای دایرهٔ حکم تو سرگردانی

وی بادیهٔ قضای تو حیرانی

دست آلاید به خون من چون تو کسی

آخر تو توئی و من منم، میدانی

از پای در آمدم ز سرگردانی

وز دست شدم ز غایت حیرانی

از ملک دو کون سوزنی بود مرا

در دریائی فکندم از نادانی

امروز منم شیفتهای حیرانی

نه دین و نه دل نه کفر و نه ایمانی

از دست شده بی سر و بی سامانی

از پای در اوفتاده سرگردانی

در عشق تو نیم ذرّه سرگردانی

خوشتر ز هزار منصب سلطانی

زان میآیم زیر و زبر میدانی

تا بیشترم زیر و زبر گردانی

گاهی به بر خویشتنم میخوانی

گاهی ز در خویشتنم میرانی

سرگشته و کشتهٔ توام میدانی

تا چند بخون جگرم گردانی

ای عشقِ تو کیمیای سرگردانی

وی کوی تو در بادیهٔ حیرانی

چون میدانم که حالِ من میدانی

تا چند به خونِ جگرم گردانی

سرگشتهٔ تست، نُه فلک، میدانی

گرد در تو گشته به سرگردانی

تو خورشیدی ولی میان جانی

خورشید که دیدهست بدین پنهانی

چون گشت لبت به یک شکر ارزانی

از لعلِ لبت شکر چه میافشانی

من در عوض یک شکر از پستهٔ تو

دل دادم نقد و قلب مینستانی

با گل گفتم چو یوسفِ کنعانی

در مصرِ چمن تُرا سزد سلطانی

گل گفت که من صد وَرَقم در هر باب

خود یک وَرَقست این که تو بر میخوانی

شمع آمد و گفت: سوزِ من گر دانی

چندین بنسوزیم درین حیرانی

چندین چکنی دراز اشک افشانی

تا گرد کنم به دست سرگردانی

مرغی دیدم نشسته بر ویرانی

در پیش گرفته کلّهٔ سلطانی

میگفت بدان کلّه که ای نادانی

دیدی که بمردی وندادی نانی

ای آنکه چنانکه مصلحت میدانی

کار که و مه به مصلحت میرانی

رزاق و نگهدار همه حیوانی

سازندهٔ کار خلق سرگردانی

در درد دل خویش زبی درمانی

هر لحظه به دردی دگر اندرمانی

چون سینهٔ بوالفضول را دل خوانی

زان می نرهد دلت زسرگردانی