سلاخ که ساختی به پردانی خویش

کار همه جز عاشق زندانی خویش

می‌میرم از انتظار کی خواهی کرد

سلاخی گوسفند قربانی خویش

دانم کنم آرزو حیرانی خویش

سامان کسان و نابسامانی خویش

من عادت زلف یار دارم خواهم

جمعیت دل ها و پریشانی خویش

تا چند به چنگ غم پنهانی خویش

روزی به شب آرم از گرانجانی خویش؟

یک شب خواهم به کام دل شرح دهم

با زلف تو، احوال پریشانی خویش

چون گنج نهان کن غم پنهانی خویش

منما بکسی بی سروسامانی خویش

جمعیت خاطر خود ار می‌طلبی

با غیر خدا مگو پریشانی خویش