گفتم رخ تو بهار خندان منست

گفت آن تو نیز باغ و بستان منست

گفتم لب شکرین تو آن منست

گفت از تو دریغ نیست گرجان منست

آن دلبر ماهرخ ، که جانان منست

بر من به عزیزی چو دل و جان منست

اندر دل من نشسته باشد پیوست

مقبل تر ازین دل نبود کآن منست

عشقست که دلیل راحت جان منست

در هستی او قوت ارکان منست

دردی که از او برین دلم می‌باشد

من درد نخوانمش که درمان منست

این بانگ خوش از جانب کیوان منست

این بوی خوش از گلشن و بستان منست

آن چیز که او بر دل و بر جان منست

تا بر رود او کجا رود آن منست

دلتنگم و دیدار تو درمان منست

بی‌رنگِ رُخت زمانه زندانِ منست

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی

آنچ از غمِ هجران تو بر جان منست

من محو خدایم و خدا آن منست

هر سوش مجوئید که در جان منست

سلطان منم و غلط نمایم بشما

گویم که کسی هست که سلطان منست

آن زخم که بر چهره جانان منست

دردیست که پیوسته بدامان منست

نی نی غلطم بر رخ او زخمی نیست

آن زخم که دیده ایش بر جان منست

جانا رخ تو ماه زر افشان منست

میگون لب تو لعل درخشان منست

عمریست که تا خون دلم لعل تو دید

شکرانه آن هنوز بر جان منست

گفتم عقلم گفت که حیران منست

گفتم جانم گفت که قربان منست

گفتم که دلم گفت که آن دیوانه

در سلسلهٔ زلف پریشان منست

میخانه تمام وقف یاران منست

هر رند که هست جان جانان منست

درد دل بیقرار درمان من است

وین دُردی درد دائما آن منست

ای آن که ترا سعی به درمان من ست

منعم مکن از باده که نقصان من ست

حیف ست که بعد من به میراث رود

این یک دو سه خم که در شبستان من ست