آنها که حلال زادگانند و کرام

کردند نکاح دختر کرم حرام

از عیش مدام نام در ننگ مزن

زیرا که حرامست هم این عیش مدام

منزلگه خویش و دوستان جمله بکام

وز دشمن و حاسد نه نشان باد و نه نام

انرا که خرد یار بود دار سلام

اینست و جزین نیست اگر هست مدام

لقمان که حکیمان جهانراست امام

فرمود بحفظ چار در چار مقام

دل در گه طاعت و زبان وقت کلام

دیده گه دیدن و شکم وقت طعام

گر من نظری کنم بدان ماه تمام

باید که ملامت نکند شیخ و امام

معشوقه دلربای چون هست بکام

خواهی بحلال باش خواهی بحرام

کردند بجای من بدی جمع لئام

گفتم که نمایم بمکافات قیام

عقلم بشنید گفت ای ابن یمین

از تو نسزد خلاف آئین کرام

شد دعوی دوستی در ایام حرام

الفت ز که مردمی کجا دوست کدام

دامن ز همه کشیده میباید داشت

وز دور بهر کسی سلامی و تمام

در بذل طعام کوش و افشای سلام

شبها بنماز کوش و الناس ینام

با خویش گشاده کن ره وصلت خویش

پس رو بسلامت بسوی دار سلام

اینجا که منم نه بامداد است و نه شام

نه ترس نه امید نه جا و نه مقام

آنگاه تخلّقوا باخلاق اللّه

یک نقطه بود چودایره گشت تمام

گویند که جمشید به کف داشت مدام

جامی که جهان نمای بود آن را نام

در پارس که تخت گاه جمشید آمد

امروز تو جمشیدی و بر دست تو جام

در پای گل و سرو دلم کرد مقام

آوخ چه شود اگر دهد دست مدام

گر عمر شود تمام در حضرت دوست

شکرانه دهم به وصلت ای ماه تمام

رخسار تو چون دمشق و زلف تو چو شام

در شام دو زلف تو دلم کرد مقام

صبح رخ دوست مطلع کام دلست

زان گوش چو روزه دار دارم بر شام

ترکیب بدن که چار حرف است مدام

زان چار حروف نعمت‌اللّه شده نام

چون حرف ز یاد نعمت‌اللّه برفت

اللّه ظهور کرد و اللّه و سلام

تیسیر ز فَسر سخنت یافت نظام

کشّاف مکمّلی و حاوی کلام

هر نکته که در وقایه دین کافی ست

در سلک معانی بیان تو تمام

پرداخته گرباس گهی کاهی خام

گه صوف حلال و گاه کمخای حرام

مائیم بجامه خانه دهر مدام

نی همچو حنین و نی چو الباغ تمام

افلاک بود قسی حوادث چو سهام

رامی حق و آماجگه افراد انام

هشدار که سر کار شد گفته تمام

وز دایره رضا منه بیرون گام

ما احسن بالک ای جهان گشته حمام

گاهی به عراق می روی گاه به شام

جز تو که برد نکرده در راه مقام

از عاشق مهجور به معشوق پیام

خورشید می آنکه ساقی و دور مدام

دیده ست ز تدویر صراحیش مقام

بر حلق صراحی گذرد چون مه نو

در دایره جام شود ماه تمام

انصاف بده ای فلک مینافام

تا زین دو کدام خوبتر کرد خرام

خورشید جهانتاب تو از جانب صبح

یا ماه جهانگرد من از جانب شام

مشنو که کس از جهان رسیدست بکام

خونابه دل بعاشقان داده مدام

روشن شود از شفق که در دور فلک

بیخون دلی نمیرود صبح بشام

عمریست که بهر کام دارم ناکام

از شام نظر به صبح و از صبح به شام

هر چند که عمر من به ناکام گذشت

بگذشت بنا امیدیم عمر تمام