چون دید مرا مایل زلف و خط و خال

افکند نظر سوی من آن طرفه غزال

جمعیت حال داشتم چشم رسید

دیوانه شدم مرا پریشان شد حال

از باغ جلال ملت آن تازه نهال

کافاق آراست

چون رفت و خرد حساب کمیت سال

از طبعم خواست

گل دستهٔ گلشن جلال افزون دید

[...]

فن تو و سد هزار برهان کمال

شغل من و یک جهان خیالات محال

تو منزوی مدرسهٔ عالی فضل

من بیهده گرد راست بازار خیال

در مدرسه جز خون جگر، نیست حلال

آسوده دلی، در آن محال است، محال

این طرفه که تحصیل بدین خون جگر

در هر دو جهان، جمله وبال است، وبال

از حسن تو ای فارس میدان جمال

آشوب و بلا فتاده در دست خیال

خوش باش که آفاق وجود ما شد

در راه تو از خون جگر مالامال

ای دست شکوه تو قوی از اقبال

بر فرق فلک نهاده پای اجلال

در عهد تو دری چو من از بحر هنر

حیف است به زیر پای دوران پامال

گردید الف قامت ما آخر دال

بر دوش نبردیم مگر وزر و وبال

بگذشته ما بود سراسر غفلت

تا چون شود آینده که خوابیم الحال

امشب که زمانه شد لبالب ز جمال

از پرتو حسن شد جهان مالامال

در مشرب ارباب هوس گرچه شب است

در مذهب عاشقان بود صبح وصال

در طره چون شبش دل شعله مثال

عاشق چون دید کرد نزدیک خیال

رفت از دنبال آتش اندر شب راه

هرگز عاقل نرفته ست از دنبال

هنگامه اهل وجد می‌باید و حال

تا مرد برد راه به معنی ز خیال

پرهیز اولی ز صحبت ساختگان

در مجلس تصویر، فزاید چه کمال

برخیز شب ای همای اوج اقبال

بگشا بهوای عشق جانان پر و بال

تاکی خوابی چو ماکیان ای نامرد!

کم نیستی از خروس برخیز و بنال!

پیدایی او اگر چه باشد به کمال

بیگانهٔ دید ماست آن حسن و جمال

همچون نرگس به هیچ جا ره نبرد

گر دیده ز شش جهت برون آرد بال

از حرف وصال تو بمن گردد حال

آری بفراق دیدگان حرف وصال

با مخمور است قصه باده صاف

با تشنه جگر حکایت آب زلال

آنان که به دعوا شده سادات مثال

سادات شدن به صورت امری است محال

امروز دروغشان از این معلوم است

بر سر بستند سبز و می گویند آل

گویند کسانی که جهان است خیال

چیزی که خیال است حرام است حلال

در خواب خیال رفته آگاه نیند

کیفیت حال را که خرس است جوال

ای خواجه، چه میگریزی از من مه و سال؟!

نه تو بکرم شهره و نه من بسؤال!

چون دوست بود دشمن دشمن، مگریز!

مال تو تو را دشمن و، من دشمن مال!

ای صوفی و مفتی از من راست مقال

درگوهر و خوی خود مبافید سوال

دیوانه تری در همه حال از همه کس

...تری از همه کس در همه حال

سردار که بی نظام و سرهنگ و جدال

در بست بهم سپه وران را دم ویال

با آن همه یال بندیش رم کرده است

زان توپ نگاه و تیپ زلف و خط و خال

شب چیست سویدای دل اهل کمال

سرمایه ده حسن به زلف و خط و خال

معراجی نبی به شب از آن بود که نیست

وقتی شایسته تر ز شب بهر وصال

این رسم که بخشیده شاهی هر سال

آید به کفم ز جواجه تاشان به سؤال

ماناست بدان که هر چه افشاند ابر

از شاخ رسد به سبزه پای نهال