برجای سرمه چو بخوانی سر سال

معلوم کنی نام مهی مشکین خال

ای من شده بی رخ تو از ناله چونال

وز باغ غمت ندیده جز ناله منال

بر چادر شب مردمک دیده ی من

تقریر کند نقش تو لیکن بخیال

ای لعل تو آتش زده در آب زلال

در پرده ی دیده لعبتی چون تو خیال

روی چو مه تو لشکر عارض چین

ابروی کژت حاجب سلطان جمال

پا بسته ابروت شدم همچو هلال

در دیده نشد هنوز آن حسن و جمال

تا چند به نوک غمزه خونم ریزی

ای دوست که کرد خون ما بر تو حلال

ماهی که نظیر خود ندارد به جمال

چون جامه ز تن برکشد آن مشکین‌خال

در سینه دلش ز نازکی بتوان دید

مانندهٔ سنگ خاره در آب زلال

در جام جهان نما نظر کن به جمال

تا نقش خیال او نماید به کمال

هر آینه ای که در نظر می آری

تمثال جمالش بنماید تمثال

از دولت عشق عقل گشته پامال

مستقبل و ماضیم همه آمده حال

نه دی و نه فردا و نه صبح است و نه شام

ایمن شده عمرم ز مه و هفته و سال

از خال و خط تو، ای بت بی خط و خال

«از مویه شدم چو موی از ناله چو نال »

شب ها به سر سوزن اندیشه کشم

بر کارگه دیده خیالت به خیال

ما را ز عنایتش جمیلست جمال

عالم همه تشنه اند و ما آب زلال

ما اهل کمالیم وز ما هر نفسی

صدگونه تحیتست بر اهل کمال

نور تو که در سینه نهان بد چو هلال

از شعشعه بدر برآمد به کمال

اکنون که عروس سخنت یافت جمال

المنة لله تبارک و تعال

ای قطره ز دریا برسیدی به کمال

از مشرب عذب یافتی آب زلال

نور تو ز بدر است و لطافت ز جمال

المنّة لله تبارک و تعال

بگذر به دیار یارم ای پیک شمال

بر خاک رهش به جای من دیده بمال

ور قصه حال من کند از تو سوال

قل مات من الهجر علی اصعب حال

ای چارده ساله مه که در حسن و جمال

همچون مه چارده رسیدی به کمال

یارب نرسد به حسنت آسیب زوال

در چارده سالگی بمانی صد سال

در آتش عشق جسم و جانم مه و سال

آن نوع رساند ورزش خود بکمال

کندر دوزخ اگر فتم باشد حال

کز دوزخ هجر سوی فردوس وصال

فرزند تو شاخیست تر از اول حال

هر گونه بر آرایش بر آید چو نهال

اکنونکه بحکم تست اگر راست نرفت

کی راست شود چو کج برآید دو سه سال

من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال

ور هم برسم کجا رسم باری حال

صد ساله حیات من شد ازهجر تلف

جبر همه چون شود بیکروز وصال

ساقی قدحی ده بمن سوخته حال

وز من بنشان بآب می گرد ملال

گر برق وصال خرمن جمله بسوخت

من سوخته ام به حسرت برق وصال

ای روی تو آفتاب خوبان بجمال

هرگز نرسد بدامنت دست زوال

خاک قدمت گر همه یکذره بود

یک تاج زر است بر سر اهل کمال

در عشق نکویان چه فراق و چه وصال؟

بدحالی عاشقان بود در همه حال

گر وصل بود مدام سوزست و گداز

ور هجر بود تمام رنجست و ملال

ای ماه رخت شمع شبستان خیال

خالی شدن من ز خیال تو محال

دی کرده خیال تو مرا در همه حال

فارغ ز غم فراق و امید وصال