ای آنکه نداری به جهان هیچ نیاز

اندر گذر از عالم تحقیق و مجاز

خوش باش که این نفس عزیز است عزیز

می نوش که این قصه دراز است دراز

چون دوستی روی تو ورزم به نیاز

مگذار به دست دشمن دونم باز

مطلوب حقیقی تو با تست متاز

هر سو به هوای مطلبی چند مجاز

گر بر سر افلاک شوی مسند ساز

ترسم که همین مقام را جویی باز

ای آنکه نداری به جهان هیچ نیاز

اندر گذر از عالم تحقیق و مجاز

عشّاق ز عشقت همه در سوز و گداز

زهّاد ز شوقت همه در وجد و نیاز

دارم منِ محروم به حسرت چشمی

از دور، که مانده است بر، روی تو باز

ای محرم پردۀ نهان خامۀ راز

وی هشته رسل به درگهت روی نیاز

موسی مدهوش ان ترانی در طور

پیچیده صلای من رآنی بحجاز

ای باب هدایتت بخلقان همه باز

اشیاء همه را بدر گهت روی نیاز

هر چند کنم گناه آرم بتو روی

هر چند غلط کنم زه آیم بتو باز

زاغی می گفت اگر بمیرد شهباز

من جای کنم بدست شاهان از ناز

بلبل بشنید و گفت کای بندهٔ آز

رو لاف مزن با وزغ و موش بساز

ای ساده‌دلان زر گرگ حیلت‌باز

با جهد شما سیم و زر آورد فراز

چون حب زری ازو نمودید نیاز

ناگاه میانتان جدا کرد چو گاز

روسوی حقیقت کن و بگذر ز مجاز

یعنی که مبر بسوی کس دست نیاز

با غیر خدا مگوی راز دل خویش

چون نیست بغیر او کسی محرم راز

طفلی بودم غنوده بر بستر ناز

برخاست ز دور نغمه های دمساز

تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز

ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز