سر تا سر صورتی و رنگی و نگار

دل چون دل عاشقان و رخ چون رخ یار

ای از غم هجران تو ای طرفه نگار

در هر نفسی شکایتم بودی کار

وامروز که با خوی بدت گشتم یار

از هجر تو شکرست به روزی صد بار

یارم سخن عشوه نهاد اندر بار

غم تاختن آورد ز من برد قرار

دل چون غم او دید ز جان شد بیزار

خه ای دل و زه ای غم و احسنت ای یار

یک تیر جفا نماند کان زیبا یار

آنرا نزدست بر دل من صد بار

وین طرفه که هر لحظه کنم توبه ز عشق

بازم به کرشمه ای برد بر سر کار

آنجا کی مرا باتو همی هست دیدار

آنجا روم و روی کنم در دیوار

تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار

کین آب حیوتست ز آدم بیزار

ای لعل تو تالانهٔ بستان بهار

بادام تو هم ز آب رزان داده خمار

در حسرت شفتالویت ای سیب زنخ

رنگم چو به است و اشک چون دانه انار

ای لعل تو تا لاله بستان بهار

بادام توام، ز آب رزان داده خمار

در حسرت شفتالویت ای سیب زنخ

رنگم چو بهست و اشک چون دانه نار

تا با دل من گرفتی ای جان تو قرار

من دیده خویش کرده‌ام لؤلؤ بار

باشد که بصحبت سر شکم یک بار

از راه دو دیده‌ام در آیی بکنار

ما را ز برای یار بد دیده بکار

اکنون چکنم بدیده بی دیدن یار

گفتم: چه نهم پیش دو زلف تو نثار

گر هیچ بنزد چاکر آیی یک بار

پیشت بنهم این جگر سوخته زار

کاید جگر سوخته با مشک بکار

ای عاشق دل سوخته اندوه مدار

روزی بمراد عاشقان گردد کار

تا با تو تویی، ترا بدین حرف چه کار؟

کین عین حیاتست وز عالم بیزار!.

ما را ز برای یار بد دیده بکار

اکنون چکنم بدیده بی دیدن یار

خاقانی ازین خانه و خوان غدار

برخیز و به خانیان کلیدش بسپار

خضری تو بخوان و خانه چون داری کار

شو خانه و خوان را به خضر خان بگذار

خاقانی اگر یار نماید رخسار

رخسار چو زر به ناخنان خسته مدار

از ناخن و زر چهره برناید کار

کز تو همه زر ناخنی خواهد یار

خاقانی ازین مختصران دست بدار

در کار شگرف همتی دست برآر

پروانه مشو جان به چراغی مسپار

خورشید پرست باش نیلوفر وار

دانی ز چه یک نام حق آمد غفار

یعنی که به مجرمان عاصی رحم آر

گر جاهلی از جهل نکردی گنهی

پس عفو همیشه می‌نشستی بیکار

هر لحظه کنی دلا یکی درد شکار

وانگه به هزار محنتم بکشی زار

دانی چکنی مرا به من باز گذار

وین دست عنایت از سر من بردار

خط تو کشیده زهره را نیل ای یار

جعد تو نگاشت مشتری را چو نگار

تا خال تو یک بوسه ستد از خورشید

زلفت مه را گرفت صد بار کنار