دردا که به جز درد مرا کار نبود

وز مِهْ دِه و ده کسی خبردار نبود

عمری رفتم چو راه بردم به دهی

خود در همه ده نشان دیار نبود

چون هرچه بود اندک و بسیار نبود

در زیر دیار چرخ دیار نبود

هر چند جهان خوشست بگذار زیاد

انگار که هرچه بود انگار نبود

گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود

در پاش فکندی سرو او یار نبود

دل گفت که گر جان رود اندر سر او

غم نیست هر آنچه رفته انگار نبود

زان پیش که این گنبد دوار نبود

و اندر دو سرا ز خلق دیار نبود

بر نقد تو سکه بدو نیک زدند

خوشباش هر آنچه رفت انگار نبود

دیدیم که در کعبه به جز یار نبود

وین طرفه که از کعبهٔ خود آثار نبود

آن دم که ز دِیر، خیمه بر کعبه زدیم

در کعبه و دِیر هیچ دیار نبود

آن دم که ظهور یار و اغیار نبود

ز اسما و صفات و فعل آثار نبود

در خلوت غیب خو بخود داشت حضور

در دار بغیر یار دیار نبود

روزی که ز هر چه هست آثار نبود

وز خواب عدم زمانه بیدار نبود

نورم شرر نار و گلم خار نداشت

من بودم و یار بود و اغیار نبود

در صومعه و مدرسه دیار نبود

در هر دو جهان واقف اسرار نبود

بودند همه لنگر آن عالم لیک

از عالم دل کسی خبردار نبود

با من نفسی بی تو دلم یار نبود

وز مستی غم رگیم هشیار نبود

زان شب که تو رفتی اینچنین شد روزم

ورنه شب و روز من چنین تار نبود

کی بود که دل بستهٔ زنار نبود؟

جان در شکن طره، گرفتار نبود؟

سر در قدم پیر مغان می سودم

آن روزکه در بتکده، دیار نبود

مفتی زمی مفت در انکار نبود

کی بود که اندر پی این کار نبود

گر هر چه حرام گشته مستی میداشت

در مدرسه یک آدم هشیار نبود

ای آنکه بجز تو هرگزم یار نبود

در شدت و محنتم نگهدار نبود

در مهلکه‌ها که بسته بد راه نجات

افتادم و جز توأم مدد کار نبود

در گلشن زندگی به جز خار نبود

جز درد و غم و محنت و آزار نبود

امید نکرد گل که یاس آمد بار

سرتاسر زندگی جز این کار نبود