بلبل بسپیده دم همی زد فریاد

کین آتش گل در همه گلزار افتاد

ابراز برش ارچه آب می ریخت چه سود؟

کاتش همه در گرفته بود از دم باد

دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد

آن ماه دو هفته پیش من باز افتاد

گفتا که چه حالتست؟ گفتم فریاد

کان نوبت ما بقای سوگند تو باد

وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد

از سختی بند بر قفا می افتاد

امروز بشکر آنکه بندش بگشاد

بر روی افتاد بوسه بر پایش داد

از بس که سوی چمن برد بوی تو باد

وز بس که کند گل ز دور خار تو باد

تا لاجرم آزادی سر تا پایت

در دست و زبان سوسن و سرو افتاد

ای از قدمت خاک زمین خرم و شاد

شد حامله از شادی و صد غنچه بزاد

زین غلغله‌ای فتاد در انجم و چرخ

در غلغله چشم ماه بر نجم فتاد

ای دوست مگو تو بنده‌ای یا آزاد

بنده که خرد برای زشتی و فساد

ای دست برآورده ترا دست که داد

بگزار مراد خویش کاوراست مراد

تا گوهر جان در این طبایع افتاد

همسایه شدند با وی این چار فساد

زان گور بدان گور از آن رنگ گرفت

همسایهٔ بدخدای کس را ندهاد

نایی ببرید از نیستان استاد

با نه سوراخ و آدمش نام نهاد

ای نی تو از این لب آمدی در فریاد

آن لب را بین که این لبت را دم داد

خوابم ز خیال روی تو پشت بداد

وز تو ز خیال تو همی خواهم داد

خوابم بشد ودست بدامان تو زد

خوابم خود مرد چون خیال تو بزاد

عشق آن باشد که خلق را دارد شاد

عشق آن باشد که داد شادیها داد

زاده است مرا مادر عشق از اول

صد رحمت و آفرین بر آن مادر باد

از آتش و آب دل و جانم فریاد

در آتش و آب چون توان بودن شاد

زینسان که چو خاک داد بربادم هجر

زین پس برساند به تو بر خاکم باد

در توس شدم ز خاک فردوسی شاد

صد رحمت بر روان فردوسی باد

داد سخنان نغز فردوسی داد

کردیم بسی حدیث فردوسی یاد

بادی که بدی همدم آن حور نژاد

گه گه به سلامی ز منش کردی یاد

امروز به رغم من چنان کرد رقیب

کز بیم به گرد او نمی گردد باد

ای باد که جان فدای پیغام تو باد

آن لحظه که بگذری بر آن حور نژاد

گو بر سر ره دلشده ای را دیدم

کز آرزوی تو جان شیرین می داد

روی تو به فال دارم ای حور نژاد

زیرا که بدو بوسه همی نتوان داد

فرخنده کسی که فال گیرد ز رخت

تا لاجرم از محنت و غم باشد شاد

دادار که بر ما در قسمت بگشاد

بنیاد جهان چنانکه بایست نهاد

آن را که نداد از سببی خالی نیست

دانست سرو به خر نمی‌باید داد

پیش که بر آورم ز دستت فریاد

هم پیش تو از دست تو گر خواهم داد

ای بنده بالای تو سرو آزاد

همچون تو بتی مادر ایام نزاد

روزی دلم دهان و چشم خوش تست

بیچاره نگر چه تنگ روزی افتاد

تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد

از مادر ارکان پسری چون تو نزاد

اوراد جهانیان کنون نیست جز آنک

سردار جهان نظام دین یحیی باد

شاها ز منت گرچه نمیآید یاد

روزی کرمت هم دهدم آخر یاد

تا عالم فانی بود از آتش و آب

وز خاک وز باد دولتت باقی باد