گندانی را کز آفتابه ش نم زاد

چون آتش خاطر آب خود داد به باد

از نام نکو گو پس ازین دست بشو

کان تهمت آفتابه بر طشت افتاد

ای باد که جان فدای پیغام تو باد

گر برگذری به کوی آن حورنژاد

گو در سر راه مهستی را دیدم

کز آرزوی تو جان شیرین می‌داد

کردی به سخن پریرم از هجر آزاد

بر وعدهٔ بوسه دی دلم کردی شاد

گر ز آنچه پریر گفته‌ای ناری یاد

باری سخنان دینه بر یادت باد

ای باد که جان فدای پیغام تو باد

گر بر گذری بکوی آن حور نژاد

گو در سر راه «مهستی» را دیدم

کز آرزوی تو جان شیرین میداد

زین گونه که عشق را نهادی بنیاد

ای بس که چو من بباد بر خواهی داد.

گر شاه سه‌شش خواست سه‌یک زخم افتاد

تا ظن نبری که کعبتین داد نداد

آن زخم که کرد رای شاهنشه یاد

در خدمت شاه، روی بر خاک نهاد

تا باد عتاب تو به من روی نهاد

بی جرم مرا چو خاک برداد به باد

تا کرد دلم زاتش عشقت فریاد

از هر مژه ایم جوی آبی بگشاد

تا از خط مشکین توام هجر افتاد

صد چشمه کافور ز چشمم بگشاد

گر زلف چو عنبر توام ندهد داد

چون عود به سوختن رضا باید داد

کو آنکه به پرهیز و به توفیق و سداد

هم باقر بود هم رضا هم سجاد

از بهر عیار دانش اکنون به بلاد

کو صیرفی و کو محک و کو نقاد

تا چشم رهی چشم تو را چشمک داد

از چشمهٔ چشم من دو صد چشمه گشاد

هرچشم که از چشم بدش چشم رسید

در چشمهٔ چشم تو چنان چشم مباد

ای آنکه چو تو شهی زمانه بنزاد

از جملهٔ کفر گشته جانت آزاد

مر مردن تو گرچه خرابیّ تن است

شمشیر گزید و کرد آن را آباد

ای گشته به اسباب غمت جانم شاد

از درد تو هرگز دل من سور مباد

هر کس که نمیرد چو من اندر پایت

او خود نبود زنده که هرگز مزیاد

سودای توم سر به جهان اندر داد

نه مست و نه هشیار و نه غمگین و نه شاد

سر در سر سودای تو خواهم کردن

صد چون سر من فدای سودای تو باد

ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد

از میر و وزیر جمله گشتم آزاد

دلق من و حُلّه های زربفت ملوک

کفش من و تاج سر کسری و قباد

روزی دو سه از وصل تو بودم دلشاد

وز بند هوس شبی دو، دل گشت آزاد

خواهد که دهد فراق، عیشم بر باد

آری که فراق تو به روز من باد

کس مشکل اسرار حقیقت نگشاد

کس یک قدم از نهاد بیرون ننهاد

چون در نگری زمبتدی و استاد

عجز است به دست هر که از مادر زاد

چون نیست [امید] خلق بر وفق مراد

آن به که رها کنیم با خلق عَناد

کس را چه خبر از آنچ در آخر کار

فاسق به صلاح آید و زاهد به فَساد

من با غم عشق تو نباشم جز شاد

وآن کاو نشود جفت غمت شاد مباد

ممکن نشود که شاد باشد آن جان

کز قافلهٔ غم تو او دور افتاد

قصّاب چو گوشت از سر دست بداد

در پهلوی دل زد که خریدار افتاد

سالی به امید گرد ران بر در او

خوردم جگر و عاقبتم گردن داد

گر می خواهی که روز و شب گردی شاه

باید که زننگ خلق گردی آزاد

زینها نشود هیچ خرابی آباد

مشتی دونند که خاکشان بر سر باد