سیمین زنخت که حسن خواند استادش

آوخ که ستاره در وبال افتادش

زآن پیش که بس توبهٔ ابدال شکست

پشمینه که پوشید مبارک بادش

بلبل که پریر از دل شاداش

گفتی که برفت مطربی از یادش

امروز به چرخ می رسد فریادش

مانا که شکوفه سیم مطب دادش

چشم تو که سِحرِ بابِل است استادش

یا رب که فسون‌ها برواد از یادش

آن گوش که حلقه کرد در گوش جمال

آویزهٔ دُرّ ز نظم حافظ بادش

آن غنچه که کار با صبا افتادش

از بلبل خویش خواهد آمد یادش

هرچند صبا شکفته دارد گل را

چون یک دو سه روز شد، دهد بر بادش