از مایده غمت تنم آباد است

وز بند غمت دل از جهان آزاد است

این باقی جان که در تنم زنده به تست

باقی به غمت باد که باقی باد است

هرکس که ز لطف تو ستمگر شاد است

غافل زپی چه جور و چه بیداد است

لطف تو و جور تو بعاشق دو بناست

کان سست پی است و این قوی بنیاد است

هر مملکتی در این جهان آباد است

آبادیش از پرتو عدل و داد است

کمتر شود از حادثه ویران و خراب

هر مملکتی که بیشتر آزاد است