گر نه سبب تو بودی ای در خوشاب

آدم نزدی دمی درین کوی خراب

هجران تو گر زمانه دیدی در خواب

گشتی دل و جان این جهان آتش و آب

گرنه سبب تو بودی ای درّ خوشاب

آدم نزدی دمی درین کوی خراب‌

خلقت من التراب فصرت شخصا

بصیرا بالسّؤال و بالجواب

وعدت الی التّراب فصرت فیهی

کانک ما برحت من التراب

گر نه سببش تو بودی ای درّ خوشاب

آدم نزدی دمی درین کوی خراب.

ای مایه هر لطافت ای در خوشاب

از هر سخنی چو آتش تیز متاب

گر آتش و آب خوانمت هست صواب

پاکیزه چو آتشی و بایسته چو آب

از من شب هجر می‌بپرسید حباب

دریای غمم کدام آرام و چه خواب

در دل بود آرام و خیالی هر موج

در دیده خیال خواب شد نقش بر آب

بختی دارم چو چشم خسرو همه خواب

چشمی دارم چو لعل شیرین همه آب

جسمی دارم چو جان مجنون همه درد

جانی دارم چو زلف لیلی همه تاب

ای تیغ تو آب روشن و آتش ناب

آبی چو خماهن، آتشی چون سیماب

از هیبت آن آب تن آتش تاب

رفت آتشی از آتش و آبی از آب

دل را که شد از یک نظر دیده خراب

بنگر که چگونه باز شد رشته ز تاب

از مال جهان مرا چو چشمی و دلی است

آن بر سر آتش است و این بر سر آب

ای در مردی چو باز و در کینه عقاب

عنقا به تبختری و طوطی به خطاب

از باده بطی فرست مر قمری را

چون چشم خروس در شبی همچو غراب

روزی که به دست برنهم جام شراب

وز غایت خرمی شوم مست و خراب

صد معجزه پیدا کنم اندر هر باب

زین طبع چو آتش و سخنهای چو آب

تا دورم از آن دو زلف مشکین بتاب

از آتش دل، ز دیده می ریزم آب

اکنون چه کنم که بخت برگشته من

گفتار به نامه کرد و دیدار بخواب

پای آبله و دست تهی، سینه کباب

جان پر غم و دل پر آتش و دیده پرآب

سر پرهوس و صبر نه و عمر خراب

یا رب تو به فضل خویش ما را دریاب

با ضربت قهر تو نعیم است عذاب

با شربت لطف تر سراب است شراب

در قدرت ما نیست رسیدن به صواب

یا رب همه را به لطف عامت دریاب

تا چند شوی تو از پی شمع و شراب

تا چند دهی بهر بتان دل را تاب

من بندهٔ آن دلم که روزان و شبان

بی شاهد عاشقند و بی باده خراب

از عشق توم جان و دل و دیده خراب

وز آتش هجر تو شدم همچو کباب

با دشمن و با دوست نه صلح است و نه جنگ

گاهم زند این طعنه و گاه آن به ضراب

گر بر سر آنی که روی راه صواب

این راه دروغ نیست خود را دریاب

تا درخور و خوابی تو دم از عشق مزن

در عشق نه خور گنجد البته نه خواب

دانی چه کنی زروی بردار نقاب

تا رنگ رخت به ماه گوید که متاب

گر رنگ رخت برافکند سایه بر آب

ماهی همه آب گردد و آب گُلاب

یکچند دویدیم نه بر راه صواب

برداشته از روی خرد پاک نقاب

اکنون که همی باز کنم دیده به خواب

هم نامه سیه بینی و هم عمر خراب

در عمر درنگ نیست ممکن، بشتاب

آن قدر که ممکن است از وی دریاب

ترسم که چو خواجه سر برآرد از خواب

عمری یابد گذشته و خانه خراب