بدان ای محتسب یکبار دگر

که من رندی گرفتم باز از سر

ز دست ماهروئی جام باده

تو خود دانی که چونم هست در خور

ز وصل دلبرم دوری میفکن

[...]

بهر روزی بهر دری چه روی

ای ز ضعف دل اعتقاد تو سست

چه بری آبروی چون نانی

نخورد کس از آنچه روزی تست

گر نیوشی و گر نه من گفتم

[...]

فاقه را کرده باشد استقبال

هر که ممسک بود بوقت حیات

در جهان میزید چو درویشان

بینوا تا رسد زمان وفات

زو حساب توانگران خواهند

[...]

شادی هر که کدخدای شود

چند روزی چو عهد گل باشد

بعد از آن آنعزیز آزاده

بنده وش در مضیق ذل باشد

نتواند بهیچ سوی گریخت

[...]

هر که انبای جنس را خواهد

که سر و سرور خودش دانند

در فتوت گرش بود قدمی

همه تاج سر خودش دانند

گر نباشد ز کهتران بهتر

[...]

هر که را داد نعمتی ایزد

و او از و نی چشاند و نه چشد

ملک الموت را بقا بادا

تا ز قهرش بیک نفس بکشد

و آنگه آنرا بسان جان از وی

[...]

بستم احرام آستانه شاه

بامید سخاوت عامش

ز آنکه مشهور بود در عالم

صیت انعام و ذکر اکرامش

خود نهادند پیش من کاری

[...]

دشمن خُرد را حقیر مدار

خواه بیگانه باش و خواهی خویش

زانکه چون آفتاب مشهورست

آنچه گفتند زیرکان زین پیش

که ز رمح بلند قد ناید

[...]

حبذا باغ و راغ علیا باد

و آن ریاض چو اطلس و خز او

ز اعتدال هوا عجب نبود

همچو نی گر شکر دهد گز او

کرم قز برگ توتش ار بخورد

[...]

ای من زدو چشم نیم مستت مست

وزدست تو رفته عقل و دین از دست

بنشین که نسیم صبحدم برخاست

برخیز که نوبت سحر بنشست

با روی تو رونق قمر گُم شد

[...]

خواستم قطره سیاهی دوش

از که آنکس که نور دیده ماست

مهر گردون عالم آنکه رخش

در سیاهی شب چو مه پیداست

آنک اهل زمانه را در خور

[...]

آنک هستم ز خاک درگه او

من دلخسته روز و شب محروم

وطنش در میان جان منست

نی درون دل ار کنی معلوم

حرف سوم سه چون بیندازی

وانگاه دو حرف از ابروی تازی

در اول آن در آوری نامیست

گر زانک ترا بگفتنش کامیست

آن یار که جان و دل گروگان ویست

صد بر سر قرض نه که نامش گردد

فرشی که فکندم از پی آرامش

پهلو چو بر آن نهی بدانی نامش

باده بیاور که نوبهار آمد

غلغل بلبل ز شاخسار آمد

زلف بنفشه چو عنبرافشان شد

کاکل سنبل عبیر بار آمد

سرو چو بستد مثال آزادی

[...]

ای بت سرو قد سیمین تن

وی گل نوبهار و سرو چمن

چون دهی حسن خویش را تزیین

نکته ای گوش کن لطیف از من

طرّه را سر ببُر بگردانش

[...]

ای بی سببی ز بنده برگشته

واندر پی صحبتی دگر گشته

گم شد دلم آه تا کجا شد

آن سوخته غریب سرگشته

ای بس که دلم به جست و جوی او

[...]

کرده‌ای ای عماد ماهی گیر

چشمه را دام و آب را چشمه

روی تو که ماه را خجل دارد

شاهی است که ملک جان و دل دارد

یک ترک ز لشکر جمال تو

از ملک ولایت چگل دارد

وآن سدره منتهای قد تو

[...]