ای روی تو آیت نکویی

حسن تو کمال خوبرویی

راتب شده عالم کهن را

هردم ز تو فتنه‌ای به نویی

معروف لبت به تنگ‌باری

[...]

جانا همه آیت نکویی

در شأن تو آمده ست گویی

یک گل چو رخت به دست ناید

گر در چمن جهان بجویی

گر هر چه نبشته‌ای بشویی

شویم دهن از زیاده گویی

زیبارو‌یی بدین نکویی

و‌آنگاه بدین برهنه‌رو‌یی

خورشید بدان گشاده‌رویی

یک عطسهٔ بزم اوست گویی

بردی ز هوا لطیف خویی

وز باد صبا عبیر بویی

چون بحر کنم کناره‌شویی

اما نه ز روی تلخ‌رویی

خاموش دلا ز هرزه گویی

می‌خور جگری به تازه‌رویی

چون گل بگذار نرم‌خویی

بگذر چو بنفشه از دورویی

قانع شده این از آن به بویی

وآن راضی از این به جستجویی

آیینه ز روی راستگویی

بنماید عیب تا بشویی

سر دفتر آیت نکویی

شاهنشه ملک خوبرویی

او را به چو من رمیده خویی

مادر ندهد به هیچ رویی

زان‌سان که به هیچ جستجویی

فرقش نکند کسی ز مویی

بادی که ندارد از تو بویی

نامش نبرم به هیچ رویی

مجنون که در آن دروغگویی

دید آینه‌ای بدان دورویی

چون صبح ز روی تازه‌رویی

می‌کرد نشاط مهرجویی

ترشی کند از ترنج خویی

اما نکند ترنج بویی

من وحشی‌ام و تو انس جویی

آن نوع طلب که جنس اویی

نه روی برد به هیچ کویی

نه صبر کند به هیچ رویی