آن سایه نه کز چراغ دور است

آن سایه که آن چراغ نور است

زان آتش اگرچه پر ز نور است

ایمن بود آن کسی که دور است

دل بردن زلف تو نه زور است

او هندو و روزگار کور است

بردی دل و جانم این چه شور است

این بازی نیست دست زور است

گفتا تن من ز جامه دور است

کاین آتش تیز و آن بخور است

آنچ آن من است با تو نور است

دورم من از آنچه از تو دور است

مرکب لنگ است و راه دور است

دل را چکنم که ناصبور است

این راه پریدنم خیال است

وین شیوه گرفتنم غرور است

صد قرن چو باد اگر بپویم

[...]

آن سایه نه کز چراغ دور است

آن سایه که از چراغ نور است

ستر است و ستایر و ستور است

بردار حجاب اگر چه نور است

سرمایه راحت و سرور است

از سود و زیان دهر دور است

گفتند که او ز عقل دور است

وز صحبت عاقلان نفور است

عشق از طلب مراد دور است

عاشق ز مراد خود نفور است

گرداب طلب وسیع دور است

دریای علوم دور غور است

در راه وصال او که دور است

رقصیدن سالکان ضرور است

دل مرده، تن فسرده گور است

آواز نی تو، بانگ صور است

این مرحله خوفناک و دور است

زاد سفری تو را ضرور است

تاریک شبست و راه تاریک

ای وای به رهروی که کور است

دزدیست اجل که گاو و بیگاه

[...]