ای بار خدا به حق هستی

شش چیز مرا مدد فرستی

ایمان و امان و تن درستی

فتح و فرج و فراخ دستی

همچون سر زلف خود شکستی

آن عهد که با رهی ببستی

بد عهد نخوانمت نگارا

هرچند که عهد من شکستی

کس سیرت و خوی تو نداند

[...]

بر دیده ره خیال بستی

در سینه به جای جان نشستی

وز غیرت آنکه دم برآرم

در کام دلم نفس شکستی

مرهم به قیامت است آن را

[...]

ای هست کن اساس هستی

کوته ز درت درازدستی

بر صورت من ز روی هستی

آرایش آفرین تو بستی

ای شاه سوار ملک هستی

سلطان خرد به چیره دستی

هرک آرد با تو خودپرستی

شمشیر ادب خورد دو دستی

آن کیست که بر بساط هستی

با تو نکند چو خاک پستی

هم پرچم چرخ را گسستی

هم طاسک ماه را شکستی

بازار جهت به‌هم شکستی

از زحمت تحت و فوق رستی

در پیش صد آشنا که هستی

بیگانه چرا همی‌پرستی‌‌؟!

بی‌باده کفایت است مستی

بی آرزو آرزو پرستی

وان در که بد از وفا پرستی

بر من به هزار قفل بستی

کای بی‌خبر از حساب هستی‌!

مشغول به کار بت‌پرستی

آواره‌ای از جهان هستی

متواری راه بت‌پرستی

هشیار شد از خمار مستی

بگذاشت سگی و سگ‌پرستی

ای شش جهت از بلند و پستی

مملوک ترا به زیر‌دستی

این است که عهد من شکستی؟

در عهدهٔ دیگری نشستی؟

تیغ اجل این چنین دو دستی

وانگه تو کنی هنوز مستی؟

چون بر گذری ز حد پستی

در خود نه گمان بری که هستی