ای غره شده به پادشائی

بهتر بنگر که خود کجائی

آن کس که به بند بسته باشد

هرگز که دهدش پادشائی؟

تو سوی خرد ز بندگانی

[...]

ای به تو برپای شهریاری

وی به تو بر جای پادشایی

این ز پی کدیه می نگویم

نیست مرا عادت گدایی

جان و دل اندر ثنات بستم

[...]

ای جان و جهان من کجایی

آخر بر من چرا نیایی

ای قبلهٔ حسن و گنج خوبی

تا کی بود از تو بیوفایی

خورشید نهان شود ز گردون

[...]

ای پیشهٔ تو جفانمایی

در بند چه چیزی و کجایی

باری یک شب خیال بفرست

گر ز آنکه تو خود همی نیایی

در باختن قمار با دوست

[...]

هستی به حقیقت ای سنایی

در دیدهٔ عقل روشنایی

مقبول همه صدور گشتی

این کار تو نیست جز خدایی

آیم بر تو به طبع زیراک

[...]

با خاک در تو آشنایی

خوشتر ز هزار پادشایی

دیده رخ راز مه ببیند

بر عارض تو ز روشنایی

از نکتهٔ طوطی لب تو

[...]

سررشتهٔ قدرت خدایی

بر کس نکند گره‌گشایی

حاسد ز قبول این روایی

دور از من و تو به ژاژ خایی

هر یک ز قبیله‌ای و جایی

جمع آمده در ادب سرایی

مجنون ز مشقت جدایی

کردی همه شب غزل‌سرایی

هر نقد که آن بود بهایی

بفروش چو آمدش روایی

ای راحت جان من کجایی؟

در بردن جان من چرایی؟

گویند ز عشق کن جدایی

این نیست طریق آشنایی

می‌سوخت به آتش جدایی

نه دود در او نه روشنایی

شوریده‌دلی چنین هوایی

تن در ندهدت به کدخدایی

می‌خواند سرود بی‌وفایی

بر نوفل و آن خلاف رایی

ای کز تو وفاست بی‌وفایی

پیش تو خطاست بی‌خطایی

گفت ار دگر این عمل نمایی

از خویشتن و ز من برایی

شد دشمن تو ز بی‌وفایی

خو باز بُرید از آشنایی

مردی که کند زن آزمایی

زن بهتر از او به بی‌وفایی