نمرود به گاه پور آذر

می‌گفت خدای خلق ماییم

جبار به نیم‌پشه او را

خوش داد سزا که ما گواییم

لبیک زنان عشق ماییم

احرام گرفته در وفاییم

در کوی قلندری و تجرید

در کم زدن اوفتاده ماییم

جز روح طوافگه نداریم

[...]

خورشید تویی و ذره ماییم

بی روی تو روی کی نماییم

تا کی به نقاب و پرده یک ره

از کوی برآی تا برآییم

چون تو صنم و چو ما شمن نیست

[...]

آیا تو کجا و ما کجاییم

تو زانِ که‌ای و ما تراییم

ما مست شراب جان فزاییم

سرخوش ز می گره گشاییم

در کنج شرابخانه گنجی است

ما طالب گنج کنجهاییم

آنها که هوای می ندارند

[...]

ما صوفی صفهٔ صفاییم

بی‌خود ز خودیم و از خداییم

ما صوفی صفهٔ صفاییم

بی‌خود ز خودیم و از خداییم

ما صوفی صفهٔ صفاییم

[...]

ای دوست، بیا، که ما توراییم

بیگانه مشو، که آشناییم

رخ بازنمای، تا ببینیم

در بازگشای، تا درآییم

هر چند نه‌ایم در خور تو

[...]

جز جانب دل به دل نیاییم

یک لحظه برون دل نپاییم

ماننده نای سربریده

بی‌برگ شدیم و بانواییم

همچون جگر کباب عاشق

[...]

ما زنده به نور کبریاییم

بیگانه و سخت آشناییم

نفس است چو گرگ لیک در سر

بر یوسف مصر برفزاییم

مه توبه کند ز خویش بینی

[...]

تیزآب توی، و چرخ ماییم

سرگشته چو سنگ آسیاییم

تو خورشیدی و ما چو ذره

از کوه برآی تا برآییم

از بهر سکنجبین عسل ده

[...]

دریاب که بر در خداییم

آخر بنگر که ما کجاییم

ما گر چه ز خدمتت جداییم

تا ظن نبری که بی‌وفاییم

آن‌ها که وفا به سر نبردند

زنهار گمان مبر که ماییم

ما زرق و ریا نمی‌فروشیم

[...]

ما گر چه ز خدمتت جداییم

تا ظن نبری که بی‌وفاییم

زان‌ها که وفا به سر نبردند

زنهار گمان مبر که ماییم

ما زَرق و ریا نمی‌فروشیم

[...]

زینگونه که از تو در بلائیم

دیوانه تو نیستی که مائیم

ما مظهر ذات کبریاییم

ما جام جم جهان نماییم

ای تشنه! بیا که در حقیقت

ما آب حیات جان فزاییم

ای در غلط از ره دوبینی

[...]

بی عیش و طرب دمی نپاییم

در رقص و سماع و حال ماییم

آن لحظه که مستی ای نماییم

سرخوش به سوی جهان درآییم

نزدیک تو گرچه بینواییم

در عالم خویش پادشاییم

شه رند محله صفاییم

دیوانه عالم خداییم

ما محرم عالم بقائیم

جوینده دولت لقائیم

او گنج و جهان طلسم اعظم

مفتاح چنین طلسم مائیم

از کبر و ریا نفور گشتیم

[...]