هر مایه که از غذاش دادند

دل دوستی‌ای در او نهادند

زان دل که به یکدگر نهادند

در معرض گفتگو فتادند

فتحی که بدو جهان گشادند

در دامن دولتش نهادند

بر نوفلیان عنان گشادند

شمشیر به شیر در نهادند

بستند و بدان سگانش دادند

خود دور شدند و ایستادند

خونابه ز دیدگان گشادند

در پای فتاده در فتادند

پهلوگه دخمه را گشادند

در پهلوی لیلی‌اش نهادند

ای عشق که جمله از تو شادند

وز نور تو عاشقان بزادند

تو پادشهی و جمله عشاق

همرنگ تو پادشه نژادند

هر کس که سری و دیده‌ای داشت

[...]

کاری که به صبر بر گشادند

بار دگرش گره ندادند

گریان، جگر زمین گشادند

وان کان نمک درو نهادند

در نکته وری زبان گشادند

داد سخن اندر آن بدادند

مشکین پرها ز هم گشادند

کافوری بیضه ها نهادند

هنگامه عاشقی نهادند

سر نامه عاشقی گشادند

سر نامه راز برگشادند

هر راز که بود شرح دادند

لیلی خواهان قدم نهادند

پیش پدرش زبان گشادند

سوی پدرش قدم نهادند

وان دفتر غم ز هم گشادند

هر دو به سخن زبان گشادند

غم های گذشته شرح دادند

با هم به وداع ایستادند

وز هر مژه سیل خوش گشادند

هر دو به وداع هم ستادند

وز درد ز دیده خون گشادند

هر یک به گریز پر گشادند

مهجور ز یکدگر فتادند