لیلی پسِ پردهٔ عماری

در پرده‌دری ز پرده‌دار‌ی

از پردهٔ نام و ننگ رفته

در پردهٔ نای و چنگ رفته

نقل دهن غزل‌سرایان

[...]

نوفل ز چنین عتاب دلکش

شد نرم چنانکه موم از آتش

برجست و به عزم راه کوشید

شمشیر کشید و دِرع پوشید

صد مرد گزین کارزاری

[...]

مجنون چو شنید بوی آزرم

کرد از سر کین کمیت را گرم

با نوفل تیغ‌زن برآشفت

کای از تو رسیده جفت با جفت!

احسنت زهی امیدواری

[...]

گنجینه‌گشای این خزینه

سر باز کند ز گنج سینه

کانروز که نوفل آن سپه راند

بیننده بدو شگفت درماند

از زلزلهٔ مصاف خیزان

[...]

سازندهٔ ارغنون این ساز

از پرده چنین برآرد آواز

کان مرغ به کام نارسیده

از نوفلیان چو شد بریده

طیارهٔ تند را شتابان

[...]

شبگیر که چرخ لاجوردی

آراست کبودیی به زردی

خندیدن قرص آن گل زرد

آفاق به رنگ سرخ گل کرد

مجنون چو گل خزان رسیده

[...]

چون نور چراغ آسمان‌گرد

از پردهٔ صبح سر به در کرد

در هر نظری شگفت باغی

شد هر بصری چو شب‌چراغی

مجنون چو پرنده زاغ پویان

[...]

غواص جواهر معانی

کرد از لب خود شکر فشانی

کانروز که نوفل آن ظفر یافت

لیلی به وقایه در خبر یافت

آمد پدرش زبان گشاده

[...]

فرزانه سخن‌سرای بغداد

از سرّ سخن چنین خبر داد

کان شیفتهٔ رسن بریده

دیوانهٔ ماه نو ندیده

مجنونِ جگر کباب گشته

[...]

دهقان فصیح پارسی زاد

از حال عرب چنین کند یاد

کان پیرِ پسر به باد داده

یعقوب ز یوسف اوفتاده

چون مجنون را رمیده‌دل دید

[...]

چون دید پدر که دردمند است

در عالم عشق شهربند است

برداشت ازو امید بهبود

کان رشتهٔ تب پر از گره بود

گفت ای جگر و جگرخور من

[...]

روزی ز قضا به وقت شبگیر

می‌رفت شکاری‌ای به نخجیر

بر نجد نشسته بود مجنون

چون بر سر تاج دُر مکنون

صیاد چو دید بر گذر شیر

[...]

صاحب‌خبرِ فسانه‌پرداز

زین قصه خبر چنین کند باز

کان دشت‌ْبساطِ کوه‌ْبالین

ریحانِ سراچهٔ سفالین

از سوگ پدر چو باز پرداخت

[...]

رخشنده شبی چو روز روشن

رو تازه فلک چو سبز گلشن

از مرسله‌های زر حمایل

زرین شده چرخ را شمایل

سیاره به دست بند خوبی

[...]

روزی و چه روز؟ عالم افروز

روشن همه چشمی از چنان روز

صبحش ز بهشت بردمیده

بادش نفس مسیح دیده

آن بخت که کار ازو شود راست

[...]

بود اول آن خجسته پرگار

نام ملکی که نیستش یار

دانای نهان و آشکارا

کو داد گهر به سنگ خارا

دارای سپهر و اخترانش

[...]

صراف سخن به لفظ چون زر

در رشته چنین کشید گوهر

کز نقد کنان حال مجنون

پیری سره بود خال مجنون

صاحب هنری حلال‌زاده

[...]

مادر چو ز دور در، پسر دید

الماس شکسته در جگر دید

دید آن گل سرخ زرد گشته

وآن آینه زنگ خورد گشته

اندام تنش شکسته شد خرد

[...]

چون شاه‌سوار چرخ گردان

میدان بستد ز هم‌نبردان

خورشید ز بیم اهل آفاق

قرابهٔ مِی‌ نهاد بر طاق

صبح از سر شورشی که انگیخت

[...]

لیلی نه که لعبتِ حصاری

دز بانویِ قلعهٔ عماری

گشت از دَم یار چون دُم مار

یعنی به هزار غم گرفتار

دلتنگ چو دستگاه یارش

[...]