هم در تو به صد هزار تشویر

دارد رقم هزار تقصیر

زنهار نظامیا در این سیر

پابست مشو به دام این دیر

بر شیفتگی و بند و زنجیر

باشد سخن برهنه دلگیر

در ملک جهان که باد تا دیر

کوته قلم و دراز شمشیر

با تیر و کمان آن جهانگیر

در مجری ناوک افتد آن تیر

می‌ترسم از این کبود زنجیر

کافغان کنم او شود گلوگیر

زلفی به هزار حلقه زنجیر

جز شیفته دل شدن چه تدبیر

آشفته چنان نی‌ام به تقدیر

کاسوده شوم به هیچ زنجیر

از پای فتاده‌ام چه تدبیر

ای دوست بیا و دست من گیر

دیوانه منم به رای و تدبیر

در گردن تو چراست زنجیر

چون طالع خویشتن کمان گیر

در سجده کمان و در وفا تیر

زلفین مسلسلش گره‌گیر

پیچیده چو حلقه‌های زنجیر

در رخنهٔ غار‌های دلگیر

می‌گشت به جستجوی نخجیر

گر دسترس‌ش بُدی به تقدیر

بر هم سپران خود زدی تیر

ور جانب یار او شدی چیر

غریدی از آن نشاط چون شیر

ننشینم تا به زخم شمشیر

این یاوه ز بام ناورم زیر

با ما دو سه خسته نیزه و تیر

بر دست مگیر و دست ما گیر

ما از پی او نشانهٔ تیر

او در رخ ما کشیده تکبیر

رای تو چه کردی ار به تقدیر

نخجیرگر او شدی تو نخجیر

ک«این سلسله و طناب و زنجیر

بر من نه از این رفیق برگیر