از چشمه همت آب جویم

وز روی خود آن غبار شویم

گفت ای زده دم ز مهر رویم

بر جان تو داغ آرزویم

کان گنج که من خراب اویم

منزلگه اوست پیش رویم

یارب ز همه بتاب رویم

وز حرف همه ورق بشویم

یک بار ندیده سیر رویم

گامی نزده دلیر سویم

هر جا باشم دعاش گویم

تسکین دل از خداش جویم

روی شفقت بنه به رویم

بگشا نظر کرم به سویم

حسنش دریا و من سبویم

عشقش چوکان و من چه گویم

من قالبم او مرا چو جانست

او آب روان و من چه جویم

او چون نائی و من چه نایم

[...]

صد شکر که تا اسیر اویم

چون آهن تفته سرخ رویم

عصّار که از فشار اویم

خون آب دود ز دل به رویم

کو دل که رهِ مدیح پویم؟

یارای زبان کجا که گویم؟

ای روی نکرده هیچ سویم

سوی تو بود مدام رویم

هر غم ز شکنج طره تو

چوگان دگر زند بگویم

دستی بدل شکسته ام نه

[...]

کای شعله شمع آرزویم

ای تازه جوان ماه رویم