زلف تو شب است و روی تو روز

وصل تو چو روزگار نوروز

بر وصل تو «کس» نشد مظفر

بر دولت کس نگشت پیروز

گشتست دلم چو کبک جانباز

[...]

ای شرع تو چیره چون به شب روز

وی خیل تو بر ستاره پیروز

ای عقلِ گره گشای معنی

در حلقه درس تو نوآموز

ای تیغ تو کفر را کفن باف

[...]

بسپار مرا به عهدش امروز

کو نو قلم است و من نوآموز

دانش طلب و بزرگی آموز

تا به نگرند روزت از روز

تشریح نهاد خود درآموز

کاین معرفتی است خاطر‌افروز

می‌باش فقیه طاعت‌اندوز

اما نه فقیه حیلت‌آموز

دادش به دبیر دانش‌آموز

تا رنج بر او برد شب و روز

لیلی نه که صبح گیتی افروز

مجنون نه که شمع خویشتن سوز

می‌کرد نیایش از سر سوز

تا زآن شب تیره بردمد روز

می‌ریخت سرشک دیده تا روز

مانندهٔ شمع خویشتن سوز

گفتا پدر توام بدین روز

جویان تو با دل جگرسوز

امروز بُخور جهد می‌سوز

تا بوی خوشیت باشد آن روز

خون جگرم خوری بدین روز

خوانی جگرم زهی جگر سوز

ترسید که شاهِ آشناسوز

بیگانه شود بدو یکی روز

بودند بر او چو دایه دلسوز

تا رفت بر این یکی شبانروز

خورشید چو تیغ او جهانسوز

پوشیده به شب برهنه در روز

پرسید سلیم کی جگر سوز

آخر تو چه می‌خوری شب و روز؟

گفتا منم آن رفیق دلسوز

کز من شده روز او بدین روز

چون دید سلام کان جگر سوز

نه خسبد و نه خورد شب و روز

گرچه دل پاک و بخت فیروز

هستند تو را نصیحت‌آموز