چون دید که آید از ره دور

نزدیک وی آن جوان منظور

روزی دو سه آن جوان رنجور

می‌زد نفسی ز عافیت دور

نازک‌جگر‌ان باغ رنجور

شیرین نمکان تاک مخمور

طغرا کش این مثال مشهور

بر شقه چنان نبشت منشور

گر دور شدی ز چشم رنجور

یک چشم‌زد از دلم نه‌ای دور

تا او نشدی ز مرغ تا مور

کس پی ننهاد گرد آن گور

نظارگی‌ای که دیدی از دور

شوریدن آن ددان چو زنبور

هر کآمدی از غریب و رنجور

در حال شدی ز رنج و غم دور

بادا همه اولیاش منصور

واعداش چنان‌که هست مقهور

نزدیک توام مرا مبین دور

پهلوی منی مباش مهجور

آن کس که بعید شد ز معمار

کی گردد کارهاش معمور

چشمی که ز چشم من طرب یافت

[...]

بردی دل من ز چشم مخمور

ای چشم بدان ز چشم تو دور

چشمت مرساد چشم کامروز

در چشم منی چو چشمه نور

ای چشم و چراغ من نگوئی

[...]

پروانه نمی‌شکیبد از دور

ور قصد کند بسوزدش نور

هر کس به تعلقی گرفتار

صاحب نظران به عشق منظور

آن روز که روز حشر باشد

[...]

ای شمع، رخ تو مطلع نور

زین حسن و جمال چشم بد دور

با پرتو عارض تو خورشید

چون شمع در آفتاب بی نور

رخسار تو در جهان فروزی

[...]

خواهی که دلت نماند از نور

اندرز مرا ز دل مکن دور

شمعی که بود ز روشنی دور

ندهد به چراغ دیگران نور

زان سوی ز دختران چون حور

مسجد شده چون بهشت پر نور

گفت ای دل و دیدهٔ مرا نور

از روی تو باد چشم بد دور

بی صرفه همی شتافت چون کور

بی رشته همی تنید چون مور

دیدش چو چراغ مرده بی‌نور

دور از من و تو، ز خویشتن دور

مپسند که از جمال تو دور

بی دیده شویم و بلکه بی نور