گفت‌ ای ز رفیق‌ِ خویشتن دور

تو نیز چو من ز دوست مهجور

تو دور و من از تو نیز هم دور

رنجور من و تو نیز رنجور

این کار که هست نیست با نور

وان یار که نیست هست ازین دور

تنها نه من و توییم در دور

که‌آزرم یکی کنیم با جور

گر آتش بیندت بدان نور

آبش به دهان درآید از دور

آمد به سرای خویش رنجور

نزدیک بدانکه جان شود دور

افتاده ز میش گرگ را زور

برداشته شیر پنجه از گور

برخیز و بیا ببین در آن نور

تا صنع خدای بینی از دور

شخصی و چه شخص، پارهٔ نور

پیش آمد و شد پیاده از دور

ای از تو فتاده در جهان شور

گوری دو سه کرده مونس گور

من ماه و تو آفتابی از نور

چشمی به تو می‌گشایم از دور

گر زین که تن از تو هست مهجور

جانم ز تو نیست یک زمان دور

هستم به غلامی تو مشهور

خصمم کنی ار کنی ز خود دور

وآنماه کز اوست دیده را نور

گردد ز دهان اژدها دور

گر من شدم از چراغ تو دور

پروانهٔ تو مباد بی‌نور

دادش چو مسافران رنجور

از بیم ددان سلامی از دور

چون یافت سلیمش آنچنان عور

بی گور و کفن میان آن گور

گفتند که زاهدی است مشهور

از خواب جدا و از خورش دور

نزدیک من آرش از ره دور

چندانکه نظر کنم در آن نور

بنشست به زیر نخل منظور

آماج‌گهی ددان از او دور