این جور و جفای چرخ تا چند

دارد دل خاص و عام در بند

از حادثه ی زمانه باری

بیخ شجر امید برکند

از باغ دل جهان تو گویی

[...]

خالیست بر آن لبان دلبند

همچون مگسی نشسته بر قند

چندان به کرشمه شیوه ها کرد

تا کرد دلم به زلف پابند

از ما بربود صبر و آرام

[...]

اعیان در علم ثابتانند

بالذات بدانکه عین ذاتند

سبحان اللّٰه زهی خداوند

بی شبه و شریک و مثل و مانند

بگشای دلم چو خامه از بند

با وصل دهم چو نامه پیوند

هجران تو ای نگار دلبند

شاخ طربم ز بیخ برکند

در هجر صبور باش یک‌چند

کز صبر گشاده گردد این بند

با عشق هر آنکه کرد پیوند

سودش نکند نصیحت و پند

وانگه ز ره نصیحت و پند

گفتش به فسون فسانه‌ای چند

گفتار نسیمی است این پند

بشنو ز من این تو ای خردمند!

ننهند ز زشته بر خرد بند

گیرند به رشته ریس پیوند

جامی به کمند عشق شو بند

بگسل ز همه به عشق پیوند

بغداد شده کنون سمرقند

باشد ز عبیدیان خطرمند

یاری که کند به یار پیوند

نخل املش شود برومند

لیکن ز همه کهینه فرزند

می داشت دلش به مهر خود بند

قیس از لیلی برید پیوند

محمل به منازل خود افکند

دل کرده به مهر چون خودی بند

وز هر که نه او بریده پیوند

سوگند به هر چه از خردمند

گویند به آن خوش است سوگند

گفتند بدو که قیس هر چند

کرده ست چو نی ره نفس بند

صد دسته به دست خویش می بند

دلبسته شدن به لاله ای چند