بنمای به حال من ترحم

سررشته عمر من شود گم

اول غرض از نظام عالم

آخر نبی از نژاد آدم

حواش کنیز و بنده آدم

عیسیش غلام و برده مریم

ای تاج خدایگان اعظم

دیهیم قباد و افسر جم

در راه تو گشته تیر رستم

در چشم سپند یار مدغم

تا هست زمین ماه و انجم

خورشید چو جام و آسمان خم

ای بانی این بنای محکم

کدبانوی دختران آدم

در دامن تو دمیده هر دم

روح القدسی به جیب مریم

ای اصل قدیم و عقل اقدم

وی حادث با قدیم توأم

در رتبه توئی حجاب اقرب

بودی تو نبی و در گل آدم

طغرای صحیفۀ وجودی

[...]

بدبختی ما نگر که خانم

ناداد دگر به دست ما دم

یک روز و دو روز بود و شد گم

با خودگفتیم خسروا قم

تیرافکن آسمان به یک‌دم

دست تو شکست و قلب عالم

تا زنده بود یکی در این بوم

تا زنده بود کمیت نامم

تا هست سخن به دهر معلوم

معلوم جهان بود کلامم