وان کو به کژی من کشد دست

خصمش نه منم که جز منی هست

گر هفت سرت چو اژدها هست

هر هفت سرت نهند بر دست

ساقی نفسم ز غم فروبست

می ده که به می ز غم توان رست

بدری به هزار بدره می‌جست

می‌کاشت سمن ولی نمی‌رست

چون لاله دهن به شیر می‌شست

چون برگ سمن به شیر می‌رست

او نیز هوای قیس می‌جست

در سینهٔ هردو مهر می‌رست

بر کوه شدی و میزدی دست

افتان خیزان چو مردم مست

می‌رفت نوان چو مردم مست

می‌زد به سر و به روی بر دست

لیلی چو قمر به روشنی چست

مجنون چو قصب برابرش سست

لیلی چو گل شکفته می‌رست

مجنون به گلاب دیده می‌شست

لیلی می مشک‌بوی در دست

مجنون نه ز می، ز بوی می مست

ترکانه ز خانه رخت بربست

در کوچگهِ رحیل بنشست

او فارغ از آنکه مردمی هست

یا بر حرفش کسی نهد دست

چون شیفتگی و مستی‌ام هست

در شیفته، دل مجوی و در مست

کان شیشهٔ می که بود در دست

افتاده شد آبگینه بشکست

در حلقهٔ کعبه‌، حلقه کن دست

کز حلقهٔ غم بدو توان رست

از جای چو مار حلقه برجست

در حلقهٔ زلف کعبه زد دست

کاین سلسله‌ای که بند بشکست

چون حلقهٔ کعبه دید در دست

از بادهٔ بی‌خودی چنان مست

کاگه نه که در جهان کسی هست

تا در من و در تو سکه‌ای هست

این سکهٔ بد رها کن از دست