چون طرهٔ پرچمش بلرزد

غوغای زمین جوی نیرزد

هر کو نه چو باد بر تو لرزد

نه باد که خاک هم نیرزد

لبهاش که خنده بر شکر زد

انگشت کشیده بر طبرزد

در خاطر من که عشق ورزد

عالم همه حبه‌ای نیرزد

عشقی که دل اینچنین نورزد

در مذهب عشق جو نیرزد

مردانه که کار مرد ورزد

آن به که ز بیم جان نلرزد

چون عقل بسوخت عشق سر زد

گنجشک بشد همای پر زد

هر کس که نه راه عشق ورزد

در مذهب من جوی نیرزد

گو با پدرش که کین نورزد

با من که جهان بدین نیرزد

یاری که ره وفا نورزد

صد خرمن ازو جوی نیرزد

از جیب عدم وجود سر زد

جان را غم دوست بر جگر زد

خورشید رخش نمود روشن

ز آن شعله که ماه در سحر زد

هر چیز که بود زد اناالحق

[...]