هرجا که به‌دست عشق خوانی‌ست

این قصه بر او نمک فشانی‌ست

گردن مزنش که بی‌وفا نیست

در گردن او رسن روا نیست

با عشق دلی که آشنا نیست

جامست ولی جهان نما نیست

دل آیینه ی خدا نمائیست

گر آنگه بغیر مبتلا نیست

رو، ز آینه رنگ غیر بزدای

[...]

می نوش که دور شادمانیست

خوش باش که روز کامرانیست

سر بر مکش از شراب کایام

از تیغ اجل به سر فشانیست

این دل که ز عشق می خورد خون

[...]

چون اهل زمانه را وفا نیست

ز ایشان طلب وفا روا نیست

در درد تو بر دلم دوا نیست

دریاب که این چنین روا نیست

ای دوست خیال مهر رویت

از دیده ی ما دمی جدا نیست

حال دل ریش با که گویم

[...]

هر دل که به عشق مبتلا نیست

هستش مشمر که گوئیا نیست

تا دُردی درد نوش کردیم

دل را به از این دگر دوا نیست

رندیم و مدام جام رندان

[...]

با من چو محبت تو جانی‌ست

میلم همه سوی مهربانی‌ست

لعلش چو حیات جاودانی‌ست

سرچشمۀ آب زندگانی‌ست

هم دور زمانه را وفا نیست

هم دولت و حسن را بقا نیست

اندوه زمانه را بقا نیست

هر درد که هست بی دوا نیست

قد تو نهال کامرانی‌ست

لعل لبت آب زندگانی‌ست

خوش باش که وقت شادمانی‌ست

هنگام نشاط و کامرانی‌ست

هر دل که به عشق مبتلا نیست

واقف ز شکیب حال ما نیست

از فتنهٔ عشق سر کشیدن

در مذهب عاشقان روا نیست

رسم و ره یار بی وفایی

[...]

هر غنچه به شکر او دهانیست

هر برگ گل طری زبانیست

صحبت به مثل اگر زمانیست

از رابطه ازل نشانیست

لیکن همه کس به آن سزا نیست

هر منظر خوب دلگشا نیست

با اهل جفا وفا روا نیست

پاداش جفا به جز جفا نیست

هر کس گفتی که این نشانیست

زان مه که به حسن داستانیست

گردون که به عشوه جان ستانیست

زه کرده به قصد ما کمانیست