صُغرای آن طفلِ سرو قامت

باشد کبرای آن قیامت

ای باده ز خون من به جامت

این می به قدح بود مدامت

خونم چو می ار کشی حلالت

می بی من اگر خوری حرامت

مرغان حرم در آشیان‌ها

[...]

شاهنشه کشور امامت

پیرایهٔ مسند کرامت

هم خنده خوش است و هم خرامت!

خود گوی که نالم از کدامت؟!

از دام مکن مرا هم آزاد

ار مرغ دگر فتد بدامت

یاد آر ز ناامیدی من

[...]

هر مرغ که میپرد ز بامت

گویم، بمن آورد پیامت!

خونم، که چو آب شد حلالت؛

گر با دگران خوری حرامت!

مپسند ستمگران بمحشر

[...]

گر کرده سپهر تلخکامت

ور ریخته زهر غم بجامت

ماهی تو و جات طرف بامت

یا مهری و آسمان مقامت

گه مهرت و گاه ماه گویم

تازین دو خوش آید از کدامت

نه مه بیند نه مهر، بیند

[...]

با غیر ز می پر است جامت

شادیم به عیش ناتمامت

اندیشه ی مرهم ارکند دل

گو لذت زخم او حرامت

انکار قیامت ارکند کس

[...]

نقش رخ یار سرو قامت

بر دل بنشست تا قیامت

کی سود کند مرا نصیحت

سودا ننشیند از ملامت

گشتیم بپا و سر جهان را

[...]

ای ماه وشان همه غلامت

خورشید رخان اسیر دامت

در ناف غزال خون گره کرد

یک چین ز دو زلف مشک قامت

بی رخصت ما کشیده ای جام

[...]

ای سکه ابتلا به نامت

از کوفه بتر بلای شامت

در کوفه اگر به کنج مطبخ

خولی ننمود احترامت

در شام پی تلافی آخر

[...]

مادر منما مرا ملامت

ترسم که به عرصه قیامت

بخشای گناه در قیامت

از بیم عذاب ده سلامت

زاهد همه ساله مست نامت

عارف همه روزه مست جامت

خواهم ز خدا که تا قیامت

باشی بسعادت و سلامت