بی‌صیقلی آینه محال است

هردم که جز این زنی وبال است

چون وضع جهان ز ما محال است

چونیش برون‌تر از خیال است

زان شه که محمدی جمال است

روزیم کن آنچه در خیال است

این خانه که خانهٔ وبال است

پیداست که وقف چند سال است

آن عشق نه سرسری خیال است

کاو را ابد الابد زوال است

عمری که بناش بر زوال است

یک دم شمر ار هزار سال است

در بزم تو می‌ خجسته فال است

یعنی به بهشت، می حلال است

ما را که ز خوی خود ملال است

با خوی تو ساختن محال است

هر کو نظرش به جاه و مال است

مستغرق قلزم ضلال است

خود را به محیط در مینداز

زیرا که خلاص از او محال است

نتوان به در آمدن ز گرداب

[...]

ما را همه شب شب وصال است

ما را همه روز روز حال است

از دولت عشق پادشاهیم

سلطانی عشق بی زوال است

گویا ز خدا خبر ندارد

[...]

هر نقش عجب که زیر و بالاست

برهان وجود حق تعالی ست

همراهی ما به هم محال است

خوشنودی ما ز هم خیال است

کو را ز میان ما چه حال است

کز قوم خودش چنین ملال است

هیهات چه جای این خیال است

مهجوری من ز وی محال است

هیهات چه جای این سؤال است

دارم هوسی ولی محال است

زن صعوه سرخ و زرد بال است

بودن به رضای زن محال است

امروز که نوبت وصال است

جانم ز فراق در وبال است

کای خواجه خانه این چه حال است

کز جان خود امشبم ملال است

گفتی که ز درد پایمال است

وز غصه به معرض زوال است

پیوستن ما به هم خیال است

نزدیکی ما به هم محال است