برخیز و بیا که بی قرارم

وز کرده خویش شرمسارم

آن خس که به دیده خست خارم

چون دیده خود بدو سپارم

آن گفت که صبر نیست کارم

این گفت جز این دوا ندارم

کام دل خویش ازو برآرم

بازش به فدای او گذارم

من بسته دام زلف یارم

زنجیری جعد مشکبارم

جز مردم دیده کس ندارم

کز دل با او دمی برآرم

گفتا به نسب بزرگوارم

چون تو نسب بزرگ دارم

هر چیز طلب کنی بیارم

در پای تو ریزم آنچه دارم

اینجا نه هوای کعبه دارم

نی نیت آنکه حج گزارم

گفتی که به بوسه دل ندارم

وز فکر کنار برکنارم

آبی آری به روی کارم

از قصه چشم اشکبارم

افکن نظری دگر به کارم

کامروز همان امید دارم

گر جام مرا شکست یارم

آزردگیی جز این ندارم

من سوخته فراغ یارم

با سوختن دگر چه کارم

وامروز که باشد اختیارم

مقصود تو را به جان برآرم

نزدیک به آن رسیده کارم

کاین جان به مقارضان سپارم

عقل آمد و برد اختیارم

بنشست پی صلاح کارم

و ‌آنگه که ز شیر بازش آرم

هم با سر زلف او سپارم

گه مستم و گاه در خمارم

این است تمام عمر کارم

از پاره ی دل، سرشک چون گل

آیینه شکسته در کنارم

چندم ببرد به سیر گلشن؟

[...]

من تاب فراق تو ندارم

نقش تو بسینه می‌نگارم

باشد روزی رخت به بینم

تا جان بلقای تو سپارم

شد در رگ و ریشه تیر عشقت

[...]