از زلف تو شکوه‌هاست مارا

کان سلسله بلاست مارا

هر چند که کشته جفاییم

چشمی به ره وفاست مارا

گفتی که شبی به بزم ما آی

[...]

گر یار به سوی دیگران رفت

سوی دگر نمی‌توان رفت

فریاد که مدعی ز پیشم

با قاصد یار،‌ همزمان رفت

نشناخت ز مستی‌اش همانا

[...]

هر دشمنیی که بخت بد کرد

عشق تو هم آمد و مدد کرد

دیوانگی دلم یقین شد

زان روز که دعوی خرد کرد

بدخواه، متاع دوستی را

[...]

آن نیست که دل به جا نشیند

تا سر ننهد ز پا نشیند

رویی که ظهور حسن خواهد

در منظر چشم ما نشیند

تیر تو نشسته در دل تنگ

[...]

دل چون ز پی سلامت افتاد

در سلسلهٔ ملامت افتاد

بر تافت عنان دل از پی جان

دنبال تو سرو قامت افتاد

چون بر سر کوی او رسیدیم

[...]

دل چشم به راه یار ننهاد

بر وعده او مدار ننهاد

امروز خیال او هم از ناز

پا در دل بی‌قرار ننهاد

از دست جفای او، کسی دل

[...]

در عشق ز جان و تن که گوید؟

وز مردن و زیستن که گوید؟

آسایش گلخنی چه باشد؟

ز آرایش انجمن که گوید؟

با لذت داغ تازه عشق

[...]

با او سخنی ز من که گوید؟

از همچو منی سخن که گوید؟

با الفت و کلفت تو با دل

ز آمیزش جان و تن که گوید؟

مقصود تویی ز هجر یا وصل

[...]

ای چشم تو همچو فتنه خونریز

چون می نگه تو فتنه‌انگیز

فریاد که از تپیدن دل

در هر نفس آتشم شود تیز

از بیخودی‌ام خوش آنکه باشی

[...]

دل کیست، خراب صحبت تو

سرمست می محبت تو

داد دل زار ما ندادی

داد از دل بی‌مروت تو

روی تو ندیده جان سپردیم

[...]

... ال

... ال

جان یابد و از خوشی بنالد

چون در رحم اناث، اطفال

بدخواه تو باد تا دم مرگ

[...]