گرچه بسی ز وصلش ای فیض بی‏نصیبند

کس مبتلای حرمان چون من گمان ندارد

یا رب به وصل مهدی بر فیض مرحمت کن

باشد که گوی دولت، با دوستان توان زد

از یمن مقدم او رونق گرفت طاعت

اجناس معصیت را هنگام غارت آمد

در بزم دردنوشان زهد وورع نگنجد

در عالم حقیقت عیب و هنر نباشد

در بزم دردنوشان زهد وورع نگنجد

در عالم حقیقت عیب و هنر نباشد

با عاشقانِ شیدا سلطان کجا برآید

در پیش آشنایان بیگانه‌ای چه سنجد

از صد هزار خرمن یکدانه است عالم

با صد هزار عالم پس دانه‌ای چه سنجد

بر خیز تا بجوییم از هر دری مرادی

کز در به روی بستن کاری نمی‌گشاید

با هیچ کس نشانی زان دلستان ندیدم

یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد

هر شبنمی در این راه صد بحر بی کران است

دردا که این معما شرح و بیان ندارد

ای دل طریق رندی از محتسب بیاموز

مست است در حق او کس این گمان ندارد

آن شرحِ بی نهایت کز حسن دوست گفتند

حرفیست از هزاران کاندر عبارت آمد

عیبم بپوش زنهار ای خرقهٔ می آلود

کاین پیرِ پاک دامن بهر زیارت آمد

در کارخانهٔ عشق از کفر ناگزیر است

آتش که را بسوزد گر بولهب نباشد

بگشای تربتم را بعد ازوفات و بنگر

کز آتشِ درونم دود از کفن درآید

در خانقه نگنجد اسرار عشقبازی

جام میِ مغانه هم با مغان توان زد

معشوق خودعیان است هستی ماست پرده

این پرده‌ها به مستی درهم درید باید

ما چون نظارگانیم چون آینه جمالش

هر دم ز روی جانان جلوه جدید باید

قوت روان عارف از خوان غیب باشد

قوت تن فقیهان لحم قدید باید

غالب ز کوه بگذر رو سوی کشتی نوح

خود تکیه گاه کنعان کوه مشید باید