بفکن مرا ز پای چو تیزست خنجرت

چون دست من رسد بکنم پوست از سرت

عیسی لبی و مرده دلم در برابرت

چون تخم پیله زنده شوم باز دربرت

چون شمع ریزم از مژه سیلاب آتشین

ز آن لب که آتش است و عسل می‌دهد برت

گر خود مگس شوم ننشینم بر آن عسل

[...]

تا دورم از جمال و رخ روح پرورت

بیخواب و بیخورم ز غم روی چون خورت

زنهار تا گمان نبری کز تو خالیم

دل نزد تست گرچه به تن دورم از برت

مندیش کز غم تو دل آزار گشته ام

[...]

ای آفتاب تافته از روی انورت

وی کوفته نبات ز لعل چو شکرت

شکل صنوبر قد تو چون پدید شد

بشکفت سرو از قد همچون صنوبرت

خواهد که بوی تو بکشد باد صبح، اگر

[...]

آه ای فلک ز دست تو و جور اخترت

کردی چو خاک پست مرا، خاک بر سرت

جز عکس مدعا ز تو کس صورتی ندید

تاریک باد آینهٔ مهر انورت

مشمار برق آه جگر سوز من به هیچ

[...]

دیگر کسی نماند «نظیری » برابرت

عکس تو بود مرثیه گو شد ثناگرت

شاها! تویی که اهل ولایند چاکرت

سایند سروران جهان، جبهه بر درت

گردن کشان، ملازم سلمان و بوذرت

«ترکی» بود یکی ز غلامان قنبرت

ای پاره پاره پیکر و نوک نی، سرت!

من گریه بر سر تو کنم یا به پیکرت

خستند کوفیان ز چه جسم تو را به تیغ

با آن که گفت لحمک لحمی پیمبرت

شمر از قفا برید ز خنجر سرت ولی

[...]

ای بی‌کفن فدای تو جسم اطهرت

زینب شو فدایی ببریده حنجرت

ای کاش خواهر تو نمی‌دید اینچنین

بر نوک نی سر تو و صدپاره پیکرت

آوردی ام به کرب و بلا بی‌کس و غریب

[...]