در جوهر نهفته من سرسری مبین

آیینه ام، به جامه خاکستری مبین

صد پرده شوخ‌تر بود از چشم خال تو

این نافه پیش پیش دود از غزال تو

در علم ظاهری چه کنی عمر خود تباه؟

دل را سفید کن، چه ورق می کنی سیاه؟

در خوش قماشی از بر رو دست برده ام

باریک شو مشاهده کن تار و پود را

شیرینی نشاط، جهان را گرفته است

صبح از هوای تر شکر آب دیده است

عکس رخ تو آینه را چون نگار بست

بر گرد شهر حسن ز آهن حصار بست

جمعی که زیر چرخ شبی روز کرده اند

چون شمع، دل خنک به نسیم سحر کنند

تا شرم داشت منصب آیینه داریت

گرداندن لباس تو تغییر رنگ بود

دلبر چه زود خط به رخ دلستان کشید

خطی چنان لطیف به ماهی توان کشید

افتادگی گزین که دهد فیض بیشتر

پهلوی خویش هر که نهد چون سبو به خاک

فیضی که گوشه گیر ز عزلت نیافته است

از گوشه های چشم سیاه تو یافتم

اینجا به خواب غفلت و آنجا به خواب مرگ

چون مخمل دوخوابه به روی نهالی ام

لنگر نکرده ایم چو گوهر درین محیط

از بوستان دهر چو شبنم گذشته ایم

افزود شوق بوسه مرا از لبان تو

صفرای من زیاده شد از ناردان تو