تیرت به گاه زخم چوپوید به سوی خصم

کلکت به وقت مهر چو جنبید در بنان

این داعی استپای امل را به کوی دل

وان هادی است دست اجل را به سوی جان

آرش اگر بدیدی تیر و کمانت را

[...]

باد سحر که سوی من آرد پیام او

اول غلام بادم و دوم غلام او

شادم ز دل که بسته زلف دوتای اوست

دل بنده دو سلسله مشک فام او

بی دوست مانده ام چو تو را دوست خوانده ام

کز دوست دوستانه ندیدم جزای خویش

گر عاشقی خطاست به نزدیک عاقلان

آن عاشقم که خوش بودم با بلای خویش

ماهی و دل هوای تو را کرده است خوش

[...]

ای روی تو چو خلد و لبانت چو سلسبیل

بر خلد و سلسبیل تو جان و دلم سبیل

در طاعت وای تو آمد دلم از آنک

از طاعت است یافتن خلد و سلسبیل

ناهید پیش طلعت تو کی دهد فروغ

[...]

لطف خدای جمله کمالات خلق را

یک جای کرد و داد بدو نام مصطفی

آب عنب تو گیر که اهل طرب تویی

اهل آن کس است آنکه زآب عنب گرفت

تنگی گرفت بی تو دلم چون دهان تو

تنگی مگر نصیب دلم زآن دهان ریید

خود را بزرگ می کنم اندر میان خلق

بی آن که خدمتی ز برای تو می کنم