ای فیض اگر هوای امامست در سرت

از سر هوس به در کن و ترک هوا بگو

از بسکه نازک است دل پر ز آرزو

داریم همچو شیشهٔ می گریه در گلو

من عمرهاست خدمت میخانه کرده ام

کی می رسد به داد خمار دلم سبو؟

راه نجات را سر مویی نمانده اند

[...]

از باده مغز تر کن و آن یار نغز جو

تا سر رود بسر رو و تا پا بپا بپو

بر نقش ما سوا خط بطلان بیا بکش

از لوح دل محبت اغیار رو بشو

یاران ز باده سرخوش و در سر ترا خمار

[...]

ای مهر همچو مه ز رخت کرده کسب ضو

خال رخ تو برده ز مشک ختن گرو

از طرف بام چرخ برین باد و صد هراس

سر میکشد برای تماشات ماه نو

بینم خراب حال دل ای عیسوی نفس

[...]

بی عشق هر که گفت که این راه ممکن است

بر ما نه لازم است شنیدن محال او

کردم چو دیده باز در آئینه روبه‌رو

شد سر لا اله موجه مرا در او

یعنی نبد معآینه ز آئینه غیر هو

بود آنچه در بساط ز جام می و کدو

با خصم اگر شود گه پیکار، روبرو

خصمش ره فرار نیابد ز چارسو

تیغش ز قهر، خون خورد از پیکر عدو

سازد روان، ز خون دلیران، به دشت، جو

شیرین مکن ز شیره حرص و هوس گلو

بردار از امانی و آمال و آرزو

وز رفتگان نهایت رفتار خود بجو

گر بگذری به دخمه سلجوقیان بگو

گفتی سخن ز سعدی آثار وی از آنک

گوهرشناس بود، دل تابناک تو

وینک ز مهد نظم وز اقلیم شاعران

آمد رهی، که لاله فشاند به خاک تو

گفتی سخن ز سعدی و شهر و دیار او

با آنکه دور بود ز شهر و دیار تو

وینک رهی ز جانب سعدی پارسی

افشان کند شکوفه و گل بر مزار تو