چون آفتاب عشق برآید تو بنگری

جان‌ها چو ذره رقص کنان در هوای دل

سرپوش جسم گر ز سر جان برافکنی

فیض ازل نزول کند در فضای دل

گر در فنای خویش بکوشی به قدر وسع

من عهد می‌کنم به خلود بقای دل

نقش دو کون در نظر آید ترا خیال

گردد ترا چو عین حقیقت خیال دل

آن عالمی که حق ملکوتش لقب نهاد

ظلی بود به دیدهٔ جان از ظلال دل

آن نشأه‌ای که کون مثالیش خوانده‌اند

عکسی بود به چشم عیان از مثال دل

ارضُ اللّهِ وَسیعةٌ که حق در کتاب گفت

شرحی بود ز عرصهٔ واسع مجال دل

دل طایری و منزل لاهوتش آشیان

ذکر دوام و فکر حضوری دو بال دل

رخسار دل در آینهٔ ذات حق ببین

تا منکشف شود به تو سر جلال دل

دل سرِّ حقِ مطلق و حق سر دل بود

از دل مقال حق شنو از حق مقال دل

مخروط پیکری که دلش نام کرده‌اند

از عالم گل است چه داند کمال دل

چون آسمان ز حمل امان ابا نمود

بر دل نمود عرض چو دید احتمال دل

گر مرد این دری به درآ کاندرین سرا

دربان برای منع خروجست نی دخول

شاه غریب از همه گیتی گسسته‌دل

این گفت و کاینات شد از روی او خجل

شاه غریب از همه گیتی گسسته‌دل

این گفت و کاینات شد از روی او خجل

دردا که شد شهید شهی کآمد از ازل

ایجاد کن فکان همه را عله العلل

گفتم که عاشقم من وز این گفته ام خجل

زیرا که عاشقی نبود کار آب وگل

عاشق تنی بود که نه دل خواهدو نه جان

عاشق کسی بود که نه جان دارد ونه دل

ای ترک مه جبین من ای لعبت ختا

[...]

او صورت شرایع و او معنی ملل

او کعبه حقیقت و او رکن هر عمل

از او ابد پدید تواند شد از ازل

او گفت با کلیم که انظر الی الجبل

همی از بنفشه ام پرست از شگفت دل

کز اردی بهشت مه چو شد سوی دی گسل

بتنهابجیش برد زد و گشت مستقل

بدان نازکی که بود حریر از تنش خجل

الا ایکه طرات کشد ماه را بغل

بگرد لب تو خط چو بر آب خضر پل

کنون کز شقیق گشت چمن پر ایاغ و مل

بپای درخت سرو زدست بتی چو گل