از چاک سینه سیر خیابان گل کند

آن را که بی نیاز ز گل ساخت بوی گل

آبی نزد بر آتش بلبل درین بهار

خالی است از گلاب مروت سبوی گل

از گلشنی که دست تهی می رود نسیم

پر کرده ام چو غنچه گریبان ز بوی گل

شبنم ز شوق روی تو ای نوبهار حسن

خوناب حسرتی است به جام وسبوی گل

شرم رمیده را نتوان رام حسن کرد

رنگ پریده باز نیاید به روی گل

هر چند خنده رو به نظر جلوه می کند

ایمن مشو ز برق جهانسوز خوی گل

گیرد ز اشک من رگ تلخی گلابها

تا ریشه کرد در دل من آرزوی گل

از وصل ناتوان محبت شود خراب

بیماری نسیم فزاید ز بوی گل

ظلم است حال مرغ قفس را نهان کند

آن را که چون نسیم بود راه سوی گل

کردم نهفته در دل صد پاره راز عشق

غافل که بیش می شود از برگ بوی گل

در آتشم چو لاله ز پیشانی گشاد

از مشرب وسیع به تنگم چو بوی گل

صائب تلاش قرب نکویان نمی کنم

چشم ترست حاصل شبنم ز روی گل

برو کمان ما را هر دیده نیست قابل

ابروی یار را من، دیده بدیده دل

تو رشک گلشنی با کاکل و رخسار و قد ای گل

قدت سرو است و رخسارت گلست و کاکلت سنبل

تو افزونی به حسن ای سرو و گل دانم تو هم دانی

که من هم نیستم در عشق کم از قمری و بلبل

شود چون مرغ دل آزاد از دام تو کش داری

[...]

از من نشان دل طلبیدند بیدلان

من نیز بیدلم چه نوازم نوای دل

رمزی بگویمت ز دل ار بشنوی به جان

بگذر ز جان که زود ببینی لقای دل

دل عرش مطلق است و برو استوای حق

زین جا درست کن به قیاس استوای دل

بر کرسی وجود چو لوحی است دل ز نور

بر وی نوشته سرّ خدایی خدای دل

گر دل به مذهب تو جز این گوشت پاره نیست

قصاب جو که به ز تو داند بهای دل

کیخسرو آن کسی است که حال جهان بدید

از نور جام روشن گیتی نمای دل