چون پای خرد خرد نهادی به لاله‌زار

خوبان بخند خندکشندت میان کار

زان خردخرد، خورده شوی در شکارشان

کان خند خند، خندهٔ شیرست بر شکار

الوان رنگ رنگ فرو هشته از یمین

[...]

خورشید و تیغ و آینه درویش این چهار

باید برهنه ور نه نیاید به هیچ کار

توضیح اگر که بایدت اینست در نیوش

تفسیر اگر که شایدت اینست گوشدار

خورشید چون بکسوت ابر است مختفی

[...]

ای چون هوای چین سر زلف تو مشکبار

نخل قدت ز زلف خوش آورده مشکبار

مگذار مشک این همه نازد به خود گذار

تا سوی چین صبا کند از طره‌ات گذار

در وقت نزع و گاه سئوال وصف شمار

تنها ولای اوست که آید ترا بکار

دل جای مهر اوست بهر سفله کم‌سپار

و آنکو جز این بدوش دل خود نهاده بار

در قرن بیستم بشود، آدمی سوار

بر آهنی پرنده، دل آکنده از بخار

وآنگه رهی که ما به دوسالش کنیم طی

او در هوا دو روزه، از آن را کند گذار!

در باغ، وقت صبح چنین گفت گل به خار

کز خویش، هیچ نایدت ای زشت روی عار

گلزار، خانهٔ گل و ریحان و سوسن است

آن به که خار، جای گزیند به شوره‌زار

پژمرده خاطر است و سرافکنده و نژند

[...]

با مور گفت مار، سحرگه بمرغزار

کاز ضعف و بیخودی، تو چنین خردی و نزار

همچون تو، ناتوان نشنیدم بهیچ جا

هر چند دیده‌ام چو تو جنبندگان هزار

غافل چرا روی، که کشندت چو غافلان

[...]