تا رخ تو زلف ترا پیش کرد

زلف تو مه را به پس خویش کرد

چشم تو دی ملک جهان می گرفت

مست شد آن غمزه و فرویش کرد

دوش دهانت نمکی می فشاند

[...]

رو به درشتی چو بداندیش کرد

ناله بسی از عمل خویش کرد

هرکه دل از حیله بداندیش کرد

با کس دیگر نه، که با خویش کرد