زشت همی گویی هر ساعتم

رو تو همی گویی که من نستهم

روی نکوی تو چکار آیدم

شاعرم ای دوست نه من کان دهم

یک جو از ین فن چو به دامن نهم

ده کنم آن را و به صد تن دهم

رسته ز خود بوسه به خاکت دهم

رو به در روضه پاکت نهم

دل چو قوی گشت به روزی دهم

از پی فرزند چه روزی نهم

تا من از آن چشمه به یاران دهم

وز غم دریوزه عرفی رهم

گر شده تعلیم تو استاد وهم

کرد همای خرد از خاد فهم

هرچه پسند تو بود آن دهم

کانچه عطای تو بود آن نهم

بوسۀ دیگر سر آن می‌نهم

لحظۀ دیگر، به تو پس می‌دهم

لب بلب نوش لبان می‌نهم

وز لبشان قوت روان میدهم

خضر ره من شو و بنما رهم

کن ز ره فقر و فنا آگهم