گردش این گنبد و مکر و دهاش

گرد بر آرد همی از اولیاش

کینه نجوید مگر از دوستان

برچه نهادی تو الهی بناش؟

گرچه جفا دارد با عاقلان

[...]

جام تو کیخسرو جمشید هُش

روی تو پروانه خورشید کش

زان زنخِ گِردِ چو نارنج خوش

غبغب سیمین چو ترنجی به کش

به که به کاری بکنی دستخوش

تا نشوی پیش کسان دستکش

بگذر از این مادر فرزند‌کش

آنچه پدر گفت بدان دار هش

راستی‌ام بین و به من دار هش

گر نه چنین است به دارَم بکُش‌‌»

خیز به ترجیع بگو باقیش

نیک نشانش کن و خطی بکش

هر که تأمل نکند در جواب

بیشتر آید سخنش ناصواب

یا سخن آرای چو مردم به هوش

یا بنشین چون حیوانان خموش

آن نشنیدی که فلاطون چه گفت

مور همان به که نباشد پرش

شهر گر از وی نبود آب کش

کس نخورد، در همه شهر ، آب خوش

آن که به سنجاب کند خواب خوش

کی ز زمستان خبری باشدش

تا تو ز پستانش شوی طفل وش

بهر غذای دل و جان شیر کش

آتش شوقش ز درون شعله کش

برده ز من صبر و سکون شعله وش

رسته دندانت صفی بست خوش

پیش صف آمد لب تو پرده کش

وصلهٔ پالان خر خارکش

نیست ز پر گالهٔ زربفت خوش

چون منتظران بهر زمانی صد بار

جان بر درچشم آید و دل بر در گوش

بارِ مَحَبَّت نکشیدی، بکش!

زحمتِ هِجران نچشیدی، بچَش!

درپی محبوبیت خویش بامن

شاه شدی حامی درویش باش

بودی از آن ماست‌کشی ماستکش

روی سفید همه جا ماست وش

گفت چه نسبت بمن آن غل و غش

من بجهان یخ‌کشم او ماست‌کش