چون ببری ز‌آنچه طمع کرده‌ای

آن بری از خانه که آورده‌ای

گفت که «سرو از چه خزان کرده‌ای‌؟

که‌آب ز جوی ملکان خورده‌ای

مست و خوشی باده کجا خورده‌ای؟

این مه نو چیست که آورده‌ای؟

ساغر شاهانه گرفتی به کف

گلشکر نادره پرورده‌ای

پردهٔ ناموس کی خواهی درید؟

[...]

در سخن را که گره کرده ای

در صدف سینه تو پرورده ای

دَر طَلَبَم، رنجِ سفر بُرده‌ای

زین سفرَم، تحفه، چه آورده‌ای؟

مرغ سحر زنده و تو مرده ای

او ز نوا گرم و تو افسرده ای

از عدم آرایش ما کرده ای

گوهری از هیچ برآورده ای

جِر بزنی یا نزنی پَرده‌ای

خوب رخی، هرچه کنی کرده‌ای!