هست سر تیغ تو بالای تاج

از ملکان چون نستانی خراج‌‌؟

در کرم آویز و رها کن لجاج

از ده ویران که ستاند خراج‌؟

نیست شب وصل تو مه را رواج

روز نباشد به چراغ احتیاج

خاک در و سنگ جفای توام

داد فراغ از هوس تخت و تاج

زین تن لاغر چه بری نقد جان

[...]

طلعت من، خواسته از مه خراج

حرف خجالت زده بر لوح عاج

گفت در این کار چه سازم علاج

هست به تدبیر توام احتیاج

مستی او بر سر ناموس تاج

میکده عصمت ازو با رواج

یاد غمت خورده ز اندیشه باج

خواسته سودای تو از سر خراج

دیده من خاک درت راست باج

داغ ترا ناصیه من خراج

حلقه اش از گوش فلک خواست باج

دامنش از دور معدل خراج

نافه به خلق تو فرستاده باج

یاد تو ز اندیشه گرفته خراج

داده به درگاه تو افلاک باج

دست تو از ابر گرفته خراج

ظلم ز عدل تو سقیم المزاج

خود ز چه عدل تو ندارد رواج

چونکه نهم بر سر هر نسخه تاج

از کتب قوم ستاند خراج

قیمتم آخر چو شدش احتیاج

برد به بازار مرا لاعلاج

هیکلت ای جامعهٔ ذولجاج

آمده سر تا به قدم احتیاج

از ره پیوستگی و‌ امتزاج

نوع بشر راست به هم احتیاج

این مرض فقر ندارد علاج

جز که شود قطع ز غیر احتیاج

دید فلاطون مرضی در مزاج

جست ز شاگرد خود آنرا علاج

کس نتواند که در این شام داج

راه سلامت سپرد بی‌سراج