شیوه غریبست مشو نامجیب

گر بنوازش نباشد غریب

صنعت من برده ز جادو شکیب

سحر من افسونِ ملایک‌فریب

قرص جوین می‌شکن و می‌شکیب

تا نخوری گندمِ آدم‌فریب

حرص تو از فتنه بود نا‌شکیب

بگذر ازین ابله زیرک فریب

هر نفس این پردهٔ چابک رقیب

بازی‌یی از پرده برآرد غریب

من که به یک چشم‌زد از کان غیب

صد گهر نغز برآرم ز جیب

تا زچنان بخشش خاطر قریب

بنده شدم لازمهٔ آن رکیب

غمزه زنانی همه مردم فریب

سیب، زنخ، خال زنخ، تخم سیب

سبزه برآرد خط عاشق فریب

از دل بیننده رباید شکیب

خود بخود بود پس پرده غیب

فی التجلی بجمال لاریب

خسته‌ام ای یارو ندارم، طبیب

هیچ طبیبی نبودچون حبیب

آه! که بیمار غمت، عرض حال

کر دو نفر مود جوابی، طبیب

یک هوسم هست، که در پای تو

[...]

علم که خاص است به دانای غیب

در نظرش هست بلا شک و ریب

مهدی هادی به در آید ز غیب

بشکند این شیشهٔ ناموس و ریب

خوان وصال تو به پیش رقیب

آه چرایم من ازو بی نصیب

رفت دگر بار به سوی حبیب

گفت بگویم سخنی یا نصیب

هر چه کنی من بکشم ای حبیب

از تو درین درد و بلا با نصیب

هست مرا ترس زبان رقیب

ورنه ز من یافته بودی نصیب

بسته میان را به دعای رقیب

تا که نیابد ز رخ او نصیب

لفظ جهان گشته و معنی غریب

لیک نه بیگانه ز فهم لبیب

جیب دلش مشرق انوار غیب

نور به کف کرده چو موسی ز جیب